اگر میخواهید از چگونگی پاره گی رباط صلیبی قدامی زانوی خود مطلع شوید اینجا را کلیک کنید.

زانو بزرگترین مفصل بدن است. این مفصل از کنار هم قرار گرفتن سه استخوان تشکیل شده است. قسمت پایینی استخوان ران، قسمت بالایی استخوان ساق و استخوان کشکک. قسمت انتهای پایینی ران روی ساق حرکات لولایی دارد و کشکک در فرورفتگی شیار مانند پهنی که در جلوی انتهای پایینی ران قرار دارد میتواند به طرف بالا و پایین حرکت کند. مفصل زانو لیگامان های قوی دارد که استخوانها را به یکدیگر متصل میکند. این لیگامان ها مانع میشوند که استخوان های تشکیل دهنده مفصل در هر جهتی حرکت کنند. به زبان دیگر وظیفه آنها اجازه و تسهیل حرکت استخوان ها فقط در جهت های خاص است. مهم ترین جهتی که لیگامان های زانو اجازه حرکت میدهند خم و راست شدن زانو است گرچه زانو در جهات دیگر هم حرکات خفیفی دارد. زانو چهار لیگامان مهم دارد که عبارتند از   لیگامان متقاطع قدامی یا ACL   لیگامان متقاطع خلفی یا PCL    لیگامان کلترال داخلی یا MCL    لیگامان کلترال خارجی یا LCL . لیگامان های متقاطع در داخل زانو بصورت ضربدری در مقابل یکدیگر قرار گرفته اند بصورتیکه لیگامان متقاطع قدامی در جلوی لیگامان متقاطع خلفی است. وظیفه اصلی این لیگامان ها ممانعت از لغزیدن ساق به جلو و عقب نسبت به ران است. لیگامان متقاطع قدامی در وسط مفصل زانو و بصورت مایل قرار گرفته است و مانع از لغزیدن ساق به سمت جلو میشود. این لیگامان همچنین در حفظ پایداری چرخشی زانو موثر است. رباط صلیبی قدامی چگونه آسیب میبیند تقریبا نصف آسیب های لیگامان متقاطع قدامی همراه با آسیب به دیگر قسمت های زانو مثل آسیب به غضروف مفصل، منیسک و دیگر لیگامان های زانو است.  آسیب این لیگامان در 50 درصد موارد همراه با آسیب به منیسک، در 30 درصد موارد همراه با آسیب به غضروف مفصلی و در 30 درصد موارد همراه با آسیب به لیگامان های جانبی یا کلترال زانو است. آسیب لیگامان صلیبی قدامی زانو ممکن است بصورت فقط یک کشیدگی باشد و یا ممکن است لیگامان دچار پارگی ناقص یا پارگی کامل شود. اکثر آسیب های این لیگامان بصورت پارگی کامل است. لیگامان متقاطع قدامی با مکانیسم های متفاوتی پاره میشود. تغییر ناگهانی وضعیت تنه روی زانو، ایستادن ناگهانی در حین دویدن، جهیدن و رسیدن مجدد به زمین در وضعیت نامناسب و ضربه مستقیم مثل تکل در فوتبال همگی میتوانند علل ایجاد اسیب در این لیگامان باشند. وارد شدن ضربه شدید از جلو به پایین ران میتواند موجب پارگی رباط متقاطع قدامی شود. محل پارگی رباط ممکن است در محل اتصال آن به استخوان های ران یا درشت نی بوده و یا در وسط تاندون ایجاد شود. گاهی اوقات وقتی رباط صلیبی تحت کشش زیادی قرار میگیرد ممکن است بجای پاره شدن تکه ای از استخوان را در محل چسبیدن به ران یا درشت نی از این استخوان ها جدا کرده و پارگی خود را بدین صورت نشان دهد. علائم بالینی پارگی رباط صلیبی قدامی در موقع پارگی یک صدای ناگهانی مثل پاره شدن چیزی در زانو احساس میشود و شخص ممکن است احساس کند زانویش از زیر تنه اش در میرود و ناپایدار شده است. بعد از آن درد شدید همراه با ایجاد تورم در 24 ساعت اول بعد از پارگی و کاهش دامنه حرکت زانو ایجاد میشود. در بسیاری اوقات بدنبال پاره شدن رباط، خون زیادی در داخل مفصل زانو جمع میشود که به آن همارتروز Hemarthrosis میگویند. در صورتیکه بیمار درمان مناسبی را انجام ندهد معمولا درد و تورم و محدودیت حرکتی بعد از چند هفته یا چند ماه خودبخود خوب میشود ولی به علت پاره ماندن رباط، زانو ناپایدار خواهد شد و بیمار هر چند وقت یکبار دچار پیچ خوردگی زانو شده و بدنبال آن زانو متورم و دردناک میشود. اگر بیمار به این علائم بی توجه باشد و همچنان به ورزش ادامه دهد به علت ناپایداری زانو، دیگر بافت های زانو بخصوص منیسک ها در معرض جدی آسیب قرار میگیرند. تشخیص آسیب لیگامان متقاطع قدامی  مهمترین راه های تشخیص این آسیب توسط پزشک اطلاعاتی است که وی از علائم بیمار و نحوه ایجاد آسیب میگیرد و معاینه ایست که وی از زانوی بیمار بعمل میاورد. با این حال روش های تصویربرداری مانند رادیوگرافی ساده و ام آر آی MRI هم میتواند به تشخیص این آسیب کمک کند.

منبع:ایران ارتوپد ادرس مطب :

:مازندران _ تنکابن _ میدان شهید شیرودی _ جنب اداره ی آموزش و پرورش _ ساختمان پارس _ طبقه ی دوم _ واحد ۱۸

اگر میخواهید بدانید چه ورزش هائی مناسب مبتلایان به بیماری روماتیسم میباشد اینجا را کلیک کنید.

ورزش می‌تواند در مدیریت درد مؤثر باشد، اما بیماران مبتلا به روماتیسم مفصلی باید در انجام این کار احتیاط به خرج دهند. همیشه در هنگام ورزش نکات زیر را رعایت کنید.
اگر شما به آرتریت روماتوئید مبتلا هستید، بدون انجام ورزش و تمرینات کششی منظم ممکن است مفاصل شما آنقدر خشک شوند که نتوانید آنها را حرکت دهید و یا خم کنید. دکتر الیزابت آراجو، یک روماتولوژیست و استادیار از دانشکده پزشکی دانشگاه سین سیناتی اوهایو عقیده دارد که شما می‌توانید با ورزش منظم دامنه حرکت مفاصل خود را حفظ کرده و درد‌های ناشی از این بیماری را کنترل کنید.

البته روش ورزش کردن شما وقتی مبتلا به روماتیسم مفصلی هستید، باید متفاوت باشد و شما باید اقدامات خاصی را در جهت پیشگیری از درد و صدمه زدن به مفاصل آسیب دیده انجام دهید. دکتر آراجو می‌گوید، "باید تمریناتی یاد بگیرید که ساختمان عضلانی شما را تقویت کرده و فشار روی مفاصل را کمتر کنند".

و این روش درمانی آرتریت روماتوئید، باید به محض تشخیص بیماری آغاز شود. بهترین استراتژی مشاوره با یک فیزیوتراپیست متخصص در بیماری‌های دردناک است. - مشاور شما باید یک کارشناس ورزش و آشنا به نیازهای بیماران روماتیسمی باشد.یک فیزیوتراپیست می‌تواند یک برنامه روزانه مخصوص شما تهیه کند تا بدانید که کدام تمرینات را باید انجام دهید و از کدام تمرینات پرهیز کنید. آراجو می‌گوید، یک فیزیوتراپیست ماهر می‌تواند حتی در یک جلسه، نحوه صحیح ورزش کردن را به شما آموزش دهد.

کدام ورزش برای روماتیسم مفصلی شما مناسب‌تر است؟

مناسب‌ترین ورزش برای جولی تولینچی 29 ساله از بلومفیلد نیوجرسی، شنا بود. تولینچی در کودکی به ورزش‌هایی مثل بیسبال و سافتبال علاقمند بود و فعالیت جسمانی زیادی داشت. ولی بعد از ابتلا به روماتیسم مفصلی نوجوانان در سن 14 سالگی، دیگر نمی‌توانست به این ورزش‌ها ادامه دهد. بیماری او چنان پیشرفت کرده بود که برای چندین سال مجبور به استفاده از ویلچر بود و تنها پس از عمل جراحی و تعویض دو مفصل زانو و ران خود، توانست دوباره راه برود.

تولینچی فهمیده است که فقط در هنگام شنا درد ناشی از روماتیسم مفصلی او ساکت می‌شود. تولینچی که در استخر سرپوشیده یک باشگاه نزدیک به محل زندگی خود ورزش می‌کند، می‌گوید، "شنا واقعا به من کمک می‌کند، چون در آب استخر وزن شما روی مفاصل فشار نمی‌آورد و  می‌توانید بیشتر از هر زمان دیگر و بدون اینکه مجبور به تحمل درد شوید تمرینات کششی انجام دهید".

10 روش برای ورزش کردن بیماران روماتیسمی

فواید ورزش برای بیماران مبتلا به روماتیسم مفصلی فقط جسمانی نیستند و از نظر روحی نیز به آنها کمک می‌کند. هدر نیتل MA، هماهنگ کننده خدمات ورزشی در کلینیک ورزش، سلامت و توانبخشی ارتوپدی در کلیولند اوهایو عقیده دارد که"ورزش می‌تواند از وقوع افسردگی در افراد مبتلا به این بیماری فلج کننده جلوگیری کند".

نیتل توضیح می‌دهد که،هرچند ورزش می‌تواند به فعالیت‌های روزمره شما کمک کند و از تحلیل رفتن عضلات جلوگیری کند، ولی انتخاب ورزش باید بطور مناسب انجام شود تا بتواند از تخریب مفاصل جلوگیری کرده و مدیریت درد را ممکن سازد.

نیتل 10 راه حل ساده زیر را برای بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید ارائه می‌دهد، تا بتوانند بدون فدا کردن فعالیت جسمانی، از مفاصل خود محافظت کنند:

1- ورزش‌های کم فشار مثل قدم زدن، دوچرخه سواری یا شنا را انتخاب کنید؛ چراکه این ورزش‌ها کمتر به مفاصل شما فشار می‌آورند.

2- قبل از ورزش‌های سنگین‌تر عضلات خود را بخوبی تقویت کنید.

3- اگر مفاصل شما ورم کرده‌اند یا درد دارید،ریز ریز ورزش کنید.

4- سعی کنید که بجای یک جلسه طولانی درسم روز، تمرینات خود را در چند نوبت انجام دهید.

5- فعالیت‌های خود را طوری تنظیم کنید که هم شامل تمرینات ایروبیک و هم تمرینات استقامتی برای ساخت عضلات باشند تا با این کار از صدمات ناشی از استفاده مفرط از مفاصل جلوگیری کنید.

6- همیشه قبل از ورزش بدن خود را گرم کنید.

7- بعد از انجام تمرینات بدن خود را خنک کنید.

8- برای بهبود دامنه حرکت مفاصل، تمرینات انعطاف پذیری را نیز به فعالیت‌های خود اضافه کنید.

9- از کفش‌های ورزشی مناسبی که ارتعاشات را جذب و از پا‌ها محافظت می‌کنند، استفاده کنید.

10- اگر بیماری شما خیلی پیشرفته است، یا بیش از حد معمول درد دارید، از دیگر روش‌های درمان آبی مثل راه رفتن در استخر، استفاده کنید.

نیتل تاکید می‌کند که، برای گرفتن بهترین نتیجه قبل از هر کاری ورزش‌های انتخابی خود را با پزشک و یا فیزیوتراپیست خود درمیان بگذارید. با مشاوره صحیح و تلاش مضاعف از سوی شما، ورزش می‌تواند یکی از باارزش‌ترین اجزای برنامه درمانی روماتیسم مفصلی باشد.

آدرس :مازندران _ تنکابن _ میدان شهید شیرودی _ جنب اداره ی آموزش و پرورش _ ساختمان پارس _ طبقه ی دوم _ واحد ۱۸

منبع medicinenet.com

اگر مبتلا به بیماری ام اس هستید ومیخواهیداز اثار ورزش بر بیماری تان مطلع شوید اینجا را بخوانید.

هدف ورزش ایجاد تناسب و تعادل در بدن می باشد. برای افرادی که حساسیت زیادی به گرما دارند، ورزش در آب بسیار مناسب می باشد. همچنین آب حرکت را آسان می کند به گونه ای که انجام برخی حرکات خارج از آب بسیار مشکل است. -تمرین همراه گروه، ورزش را موثرتر خواهد کرد.تمرین های گروهی کمک به حس بهبود و شادی خواهد کرد. بهبود در راه رفتن، تحرک و عملکرد مثانه و روده پس از ورزش دیده شده است. -قدرت و خستگی در بیماران مبتلا به ام اس طی برنامه ۱۰ هفته ای حرکت در آب بررسی شده است. عملکرد دست و پا بطور خیلی محسوسی بهبود یافته است. -در یک مطالعه ۱۵ هفته ای بر روی اثر ورزش بر افراد مبتلا به ام اس نشان داده است که قدرت ماهیچه ها و همچنین قدرت تنفس شش ها پس از سه تمرین ۴۰ دقیقه ای در هفته بدون در نظر گرفتن میزان ناتوانی جسمی به شدت افزایش می یابد. تست های مختلف برای اثر ورزش بر بیماری و حالت و اندازه خستگی که نورولو­­ژیست ها با واحد EDSS اندازه می گیرند، انجام و بسیار مثبت ارزیابی شده است. بهبود حرکتی در شانه ها، آرنج، زانو، قدرت بازو و پا و عملکرد تنفسی مشاهده شده است. طبیعتا با کاهش خستگی عملکرد و توانایی بدن نیز افزایش خواهد یافت. تناسب اندام  عمومی ورزش علاوه بر آنکه قدرت و استحکام بدن شما را بالا می برد باعث تنظیم سیستم قلب و عروق و تنفس شما نیز خواهد شد. با انجام فعالیت های ورزشی تنفس شما عمیق تر و همچنین قلب شما سریعتر می تپد. فعالیت هایی نظیر شنا و باغبانی و پیاده روی نیز به عنوان ورزش به شمار می آید. به عنوان مثال شما با راه رفتن سریعتر و استفاده از پله به جای آسانسور می توانید سیستم قلبی و عروقی خود را محک بزنید. این اعمال باعث گرم شدن بدن و عمیق نفس کشیدن خواهد شد. اگر نمی توانید تعادل خود را حفظ کنید و یا پاهای شما به سرعت خسته می شوند می توانید بر روی صندلی فعالیت نمایید. دویدن به صورت نشسته همانطور که نشسته­اید سعی کنید راه رفتن را برای خود شبیه سازی کنید. به عنوان مثال بر روی لبه صندلی یا تخت بنشینید و یک پا را از روی زمین بردارید و جلوتر بگذارید و سپس به عقب بازگردانید و این عمل را برای پای دیگر انجام دهید و یا دست ها را از آرنج خم کرده و به عقب و جلو ببرید. اگر این اعمال را برای بیش از یک دقیقه انجام دهید خواهید دید که ضربان قلب شما بالاتر رفته و عمیق تر نفس می کشید. مشت زدن در حالت نشسته در حالیکه نشسته اید به اطراف، بالا و پایین مشت بزنید. این حرکت مخصوصا زمانیکه احساس ناراحتی و اضطراب دارید موثر خواهد بود. فرض کنید فرد یا افرادی که موجب آزردگی شما شده­اند در جلوی شما می باشند و شما به آنها مشت می زنید. مناسب است در هر روز در زمانی مناسب به عنوان مثال وقتی که جلوی تلوزیون نشسته اید این حرکات را انجام دهید. منبع :انجمن ام اس

ادرس مطب::مازندران _ تنکابن _ میدان شهید شیرودی _ جنب اداره ی آموزش و پرورش _ ساختمان پارس _ طبقه ی دوم _ واحد ۱۸

اگر از در رفتگی مکرر شانه شاکی هستید اینجا را کلیک کنید.

تعریف: وقتی شانه بیش از یک بار در برود به نام "دررفتگی مکرر شانه" است. این حالت بیشتر در سنین جوانی رخ می دهد، ولی ممکن است با احتمال کمی در سنین کودکی ویا سنین بالا هم ایجاد گردد. به این بیماری اصطلاحاً "دررفتگی کتف" هم می گویند که در حقیقت یک غلط مصطلح است.

علل دررفتگی مکرر شانه

    علل دررفتگی مکرر شانه زیاد است. اینجا شایعترین آنها ذکر میشود:
1) وقتی اولین دررفتگی رخ می دهد هر چه سن بیمار کمتر باشد احتمال دررفتگی بعدی بیشتر است، مثلاً اگر بیمار زیر 20 سال باشد این احتمال حتی به 90 درصد هم می رسد.

2) اگر بیمار پس از دررفتگی اول که جا اندازی می شود بیحرکتی (استفاده ازآویز گردن) را به درستی و به مدت کافی ادامه ندهد باز هم احتمال دررفتگی بعدی را افزایش می دهد.

3) اگر دررفتگی اول به درست و توسط پزشک جااندازی نشده باشد، مثلاً توسط شکسته بند محلی و یا مربی ورزشی در زمین ورزش و بدون داروهای مخصوص (داروهای بیهوشی شامل ضد درد، شل کننده عضلانی و...) جااندازی شده باشد باز هم این احتمال بیشتر می شود. دررفتگیهای بعدی هم اگر درست و اصولی و توسط پزشک درمان نشوند احتمال دررفتگیهای بعد از آنرا افزایش می دهند و ضمناً به عناصر اصلی و مهم شانه آسیب زده وموفقیت عمل جراحی را هم کم می کنند.

4) اگر بیمار شلی رباطهای بدن داشته باشد احتمال دررفتگی مکرر شانه بیشتر می شود. شلی رباطی، شلی لیگامانی (Ligament laxity)  یا شلی مفصلی حالتی تقریباً طبیعی است که باعث می شود مفاصل بدن دامنه حرکتی بیشتری داشته باشند. بدن این افراد انعطاف پذیری بیشتری دارد؛ مثلاً انگشتان یا آرنج آنها زیادی به عقب خم می شود. این انعطاف پذیری باعث می شود که در ورزشهایی مثل ژیمناستیک موفق تر باشند، ولی از طرف دیگر مفاصل آنها بخصوص مفصل شانه بیشتر آسیب می بیند، مثلاً دررفتگی شانه در آنها شایعتر است، بویژه اگر ورزشهای سنگین بالای سر مثل والیبال، پرس سینه و ... انجام دهند.

انواع دررفتگی شانه

قریب به اتفاق دررفتگیهای شانه (حدود 97 درصد)، چه برای بار اول و چه حالت مکرر آن از نوع قدامی است، یعنی سر استخوان بازو از مفصل شانه بیرون می آید و به سمت جلوی سینه جابجا میشود. درموارد بسیار کمی نوع خلفی رخ می دهد که سر اسخوان بازو به طرف عقب می رود؛ و در موارد اندکی هم ممکن است بیمار شلی مفصلی بسیار شدید داشته باشد و در رفتگی شانه او هر بار به جهات مختلف باشد، که به این حالت "ناپایداری چند جهتی شانه (Multidirectional Instability)" گفته می شود. گاهی شانه کامل در نمی رود و نیمه دررفتگی(Subluxation)  ایجاد می شود و خودبخود جا می رود )به نام نیمه دررفتگی مکرر Recurrent Subluxation). این بیماران معمولاً وقتی دست خود را زیاد به بالا و عقب می برند (پرس سینه یا بدمینتون)، شانه ناگهان قفل می کند و بیمار آنرا به آرامی تکان می دهد و آزاد می کند. در حقیقت سر شانه تا لبه گلونوئید میرسد ولی کامل از مفصل بیرون نمی آید. این حالت هم مثل موارد دررفتگی کامل مهم است و اصولاً جراحی لازم دارد و اگر درمان نشود معمولاً پس از مدتی به دررفتگی کامل تبدیل می شود و حتی اگر به دررفتگی کامل هم تبدیل نشود، عوارضی مثل دررفتگی کامل بدنبال دارد. 

مکانیسم دررفتگی مکرر شانه

مفصل اصلی شانه بین سر استخوان بازو و قسمت مفصلی استخوان کتف (گلنوئید Glenoid) است. سر بازو گرد و کروی شکل است وسطح مفصلی گلنوئید مثل نعلبکی و کمی گود می باشد. یک لبه برجسته از بافت سفت ولی نه استخوانی به نام لبروم(Labrum)  دور تا دور گلنوئید می چسبد و آنرا عمیق تر می کند که مفصل شانه کمتر دربرود. کپسول مفصلی شانه از یک طرف دورتادور سر بازو را در بر می گیرد و از طرف دیگر به لبروم روی گلنوئید وصل می شود. معمولاً دفعه اولی که شانه در می رود، لبروم از لبه استخوانی گلنوئید کنده می شود(به نام ضایعه بانکارتBankart Lesion )، کپسول مفصلی هم ممکن است پاره شود و گاهی هم لبروم با قطعه ای از استخوان گلنوئید کنده (به نام ضایعه بنکارت استخوانی Bony Bankart Lesion) میشود. این ضایعات ممکن است التیام پیدا نکنند و حمایت آنها از جلوی سر بازو برداشته شود و در نتیجه دررفتگی مکرر رخ دهد. وقتی سر بازو در می رود و جلوی گلنوئید قرار می گیرد، لبه تیز گلنوئید به سر بازو فشار می آورد و درون آن فرو می رود و روی سر بازو فرو رفتگی ایجاد می شود ( به نام ضایعه هیل – ساکس  Hill – Sach’s Lesion)؛ این حالت شبیه فرو بردن یک توپ پینگ پونگ با فشار انگشت است. هر چه دررفتگی تکرار شود این ضایعات بزرگتر می شوند. بخصوص اگر بدون بیهوشی و شل کردن عضلات جااندازی هم بشوند، فشار ناشی از اسپاسم عضلات و کشیدن زورمندانه برای جااندازی،این ضایعات را بزرگتر می کند و ممکن است ضایعه سر به حدی بزرگ شود که حتی با جراحی های معمولی نتوان برای بیمار کاری کرد و مجبور به تعویض مفصل شانه بشویم. از طرفی  هر چه دررفتگی تکرار شود کپسول مفصلی را بیشتر می کشد و متسع می کند، و احتمال دررفتگی بعدی را باز هم افزایش می دهد.

علائم دررفتگی مکرر شانه

علامت اصلی همان دررفتگی است که واضح است. گاهی نیمه دررفتگی رخ می دهد که در بالا شرح داده شد. پس از تکرار دررفتگی ممکن است بیمار در حالت استراحت هم احساس درد کند. معمولاً بیماران می ترسند که دستشان را کامل بالا ببرند.

تشخیص دررفتگی مکرر شانه

تشخیص با گرفتن شرح حال بیمار و پرسیدن از سابقه و وضعیت دررفتگی ها بخصوص دررفتگی اول شروع می شود؛ سپس بیمار کاملاً  معاینه می شود. گرفتن عکس ساده الزامی است و بعد از آن معمولاً MRI یا CT scan درخواست می شود که ممکن است با تزریق و یا بدون تزریق ماده مخصوص به شانه باشند. (  با تزریق باشند به نام MR Arthrography  و CT Arthrography است). لازم به ذکر است که MRI  شانه باید در مرکزی انجام شود که قدرت دستگاه آن از 1.5 تسلا کمتر نباشد و برنامه های آن هم از نوعی باشد که بیشترین کمک را به جراح بکند. (در مورد MRI شانه در یک صفه جداگانه در همین وبلاگ توضیح داده شده است به آدرس زیر:   http://shoulderelbow.persianblog.ir/page/5)

احتیاط های لازم قبل از درمان

1) این بیماران نباید دست خود را به وضعیتی ببرند که می دانند باعث دررفتگی می شود.

2) از شنا کردن در دریا و قسمتهای عمیق استخر پرهیز نمایند هر چند که شناگر قابلی باشند؛ چون ممکن است هنگام شنا کردن شانه در برود و باعث غرق شدن آنها بشود.

3) اگر شانه در برود فقط به بیمارستان مراجعه نمایند تا به روش درست جااندازی شود.

4)همانطور که در قسمت بعدی توضیح داده خواهد شد؛ چون این بیماری هرگز بدون جراحی خوب نمی شود در اسرع وقت برای درمان قطعی (جراحی) به پزشک مراجعه نمایند.

درمان دررفتگی مکرر شانه

  اگر شانه دربرود چه بار اول باشد و چه بارها تکرار شده باشد باید توسط پزشک و ترجیحاً با بیهوشی عمومی و شلی کامل عضلانی جااندازی شود که آسیب بیشتری به شانه وارد نشود.

  پس از جااندازی، اگر شانه بیش از یک بار دررفته باشد یعنی دررفتگی مکرر باشد، تنها درمان جراحی است مگر در شرایط خاصی که جراحی برای بیمار مفید نباشد. مثلاً شلی لیگامانی بسیار شدید و در شرایط ویژه ای باشد که ابتدا درمان غیر جراحی و طولانی مدت شود و اگر پاسخ نگرفت باز هم جراحی می شود؛ یا مثلاً بیمار مشکلات روحی و روانی خاصی داشته باشد که پزشک احساس کند از جراحی سودی حاصل نمی شود.

انواع جراحی برای دررفتگی مکرر شانه

1) جراحی آرتروسکوپیک که اصطلاحاً و به غلط به آن "لیزری" می گویند و به هیچ وجه هم ربطی به لیزر هم ندارد. در این روش وسیله ای به ابعاد یک خودکار از یک سوراخ در پشت شانه وارد مفصل می شود که هم نور را به مفصل می تاباند و هم تصویر داخل شانه را می گیرد و به یک مونیتور منتقل میکند و جراح با نگاه کردن به آن، درون مفصل را می بیند. سپس جراح از طریق سوراخهای دیگری وسایلی را به مفصل می فرستد و ضایعات ایجاد شده (کندگی لبروم، اتساع بیش از حد کپسول و ...) را درمان می کند. برای درمان معمولاً از پیچهای مخصوصی که به انتهای آنها نخ وصل شده استفاده می شود. به این پیچها سوچور انکور (Anchor Suture) گفته میشود که در لبه گلنوئید کار گذاشته می شوند و تا آخر عمر هم باقی می مانند.

2) جراحی باز که قدیمی تر است ولی هنوز روش استاندارد برای دررفتگی مکرر شانه محسوب می شود. در این روش یک شکاف حدود 8 تا 10 سانتیمتر معمولاً جلوی شانه زده می شود و پش از باز کردن کپسول مفصلی، ضایعات ایجاد شده ترمیم می شود. قبلاً در این روش فقط از نخ جراحی تنها ااستفاده میشد ولی امروزه که سوچور انکور در دسترس است، معمولاً از این پیچها نیز استفاده میشود.

جراحی باز بهتر است یا آرتروسکوپیک؟ 

  هر کدام از این دو روش جراحی معایب و مزایایی دارند و هیچکدام بطور مطلق بهتر از دیگری نمی باشند. مثلاً درد پس از عمل در روش آرتروسکوپیک کمتر است، ولی در روش باز دید جراح باز تر است. محدودیت دامنه حرکتی پس از عمل در روش آرتروسکوپیک کمتر است ولی گاهی به دلیلی ممکن است جراح قصداً بخواهد مقداری محدودیت حرکتی ایجاد کند که بهتر مانع دررفتگی بعد از عمل گردد. اگر شلی لیگامانی (مفصلی) خیلی زیاد باشد اصولاً جراحی باز  نتیجه بهتری نسبت به  نوع آرتروسکوپیک دارد. اگر تعداد دفعات دررفتگی کم باشد و ضایعات استخوانی هم کوچک باشند جراحی آرتروسکوپیک بهتر است و گرنه جراحی باز ارجحیت خواهد داشت.

  در مجموع جراح بر اساس جمیع جهات (شرح حال بیمار، معاینه بالینی، بررسی عکسها و MRI و ...) یکی از دو روش را بیشتر به صلاح بیمار میداند و آنرا پیشنهاد می نماید.

 مراحل پس از جراحی

  معمولاً دست بیمار به مدت 6 تا 8 هفته در آویز گردن قرار می گیرد که بر حسب وضعیت بیمار و ضایعات موجود در مفصل شانه و نوع جراحی متفاوت است. پس از گذشت چند روز کم کم بعضی حرکات و تمرینهای ورزشی شروع میشود و به تدریج ورزشهای بیشتری به آن اضافه می گردد. فیزیوتراپی هم لازم است و منظور از آنهم عمدتاً اینست که همین تمرینهای ورزشی را با بیمار کار کنند و آموزش بدهند، و بنابراین نیازی به استفاده از دستگاههای پیچیده و گرانقیمت نیست.

  بیماران تا حدود 3 تا 5 ماه از عمل از رانندگی منع می شوند. بعضی بیماران می پرسن که آیا می توانند یک دستی رانندگی کنند (؟؟!!) که واضحاً پاسخ آنها منفی است. چون هم به لحاظ قانونی ممنوع است و هم ممکن است هر آن حادثه ای رخ دهد که در این صورت انسان ناخودآگاه هر دو دست را به کمک می گیرد و باعث می شود هر آنچه که جراح ترمیم کرده است پاره شود.

میزان موفقیت جراحی

  میزان موفقیت بر حسب وضعیت بیمار و ضایعات موجود در مفصل شانه، نوع جراحی و ... متفاوت بوده و بطور متوسط 90 تا 97 درصد است. بنابراین هیچ درمانی نداریم که صد در صد جواب بدهد، وهیچ جراحی هم چنین قولی به بیمار نمیدهد. اساساً هیچ درمانی، چه جراحی و چه غیر جراحی در علم پزشکی نداریم که صد در صد و بدون عارضه اثر کند. واضح است هرچه بیمار زودتر جراحی شود یعنی دفعات تکرار دررفتگی کمتر باشد نتیجه بهتر خواهد بود.

نتیجه کلی بطور خلاصه:

  اگر شانه دررفت فقط در بیمارستان جااندازی شود و اگر بیش از یک بار در رفت تنها درمان جراحی است، مگر در موارد بسیار بسیار نادر که آنرا پزشک متخصص تشخیص می دهد.                                                                              

منبع :دکتر نخعی 

ادرس:مازندران _ تنکابن _ میدان شهید شیرودی _ جنب اداره ی آموزش و پرورش _ ساختمان پارس _ طبقه ی دوم _ واحد ۱۸

اگر از ارتروز گردن بیمناک هستید طب سوزنی روشی مطمئن جهت درمان ارتروز گردن میباشد

    آرتروز گردن یکی از شایعترین بیماریهای شغلی است که البته در بعضی مشاغل مثل دندانپزشکی بیشتر دیده می شود.

از انجا که اعصاب دست در ناحیه گردن از بین مهره ها خارج شده و به طرف انتهای دستها می روند در اثر ارتروز مهره های گردنی یا دیسک بین مهره ای گردنی و دلایل دیگری ممکن است تحت فشار قرار گیرند و بیمار دچار درد در ناحیه گردن همراه با انتشار به قسمت بازو و ساعد و نیز همراه با احساس بی حسی و کرخی گردد.

درد ناشی از ارتروز گردن ممکن است به ناحیه شانه ها و بین کتف ها و یا ناحیه پس سر منتشر شود. این دردها گاهی برای بیمار بسیار طاقت فرسا می شود. در این موارد علاوه بر استراحت و استفاده از محافظ های گردنی ممکن است مسکن تجویز شود یا بیماران تحت درمان فیزیوتراپی قرار می گیرند. البته ممکن است کشش برای ناحیه گردن انجام شود و یکسری تمرینات ایزومتریک برای ناحیه گردن توصیه گردد.

طب سوزنی همراه با ماساژ چینی در مواردی می تواند موثر باشد هر چند که ارتروز را نمی توان کاملا درمان کرد ولی با این روشها می توان درد ان را تسکین داد و از پیشرفت ان جلوگیری کرد.

درمان آرتروز گردن با طب سوزنی

برای درمان یا کنترل این بیماری از روشهای مختلفی استفاده می شود از جمله : استراحت، فیزیوتراپی، ماساژ، استفاده از گردنبندهای طبی با تجویز پزشک برای حمایت فقرات گردنی.

در صورت لزوم بیمار تغییر شغل می دهد. کاربرد گاهگاهی گرما و دوره های استراحت، مانع بروز حملات خواهد شد. آب و هوای گرم و خشک علائم را تخفیف می دهد اما بر پدیده دژنراتیو بی اثر است.

طب سوزنی در درمان و پیشگیری گردن درد و دردهای حاصله از ارتروز گردن بسیار موثر است و با مکانیسم تحریک عصب های موضعی و کاهش التهاب سبب تخفیف درد و انقباضات عضلات گردنی می شود.

مدت درمان آرتروز گردن با طب سوزنی

معمولا طی ۴-۵ جلسه درمانی بیمار احساس بسیار خوبی نسبت به سرعت بازگشت سلامت خود دارد.

عوامل متعددی ممکن است درد را تشدید کند ازجمله استرس، اضطراب، نگرانی و بی خوابی که یک پزشک طب سوزنی به راحتی میتواند انها را کنترل کند. بعد از درمان بیمار باید زیر نظر دکتر در صورت نیاز عضلات گردن خود را تقویت کند تا از عود مکرر بیماری جلوگیری گردد.

از آنجائیکه در طب سوزنی دارو استفاده نمی شود و سرعت درمان نیز بالا است و بیمار نه تنها برای درد بلکه برای کنترل استرس ها و بیخوابی ها خود نیز میتواند همزمان تحت درمان قرار بگیرد و از عوامل تشدید کننده جلوگیری کند این طب در کمک به درمان این بیماران بسیار ارزشمند است.

منبع:دکتر مغاری

 ادرس مطب ::مازندران _ تنکابن _ میدان شهید شیرودی _ جنب اداره ی آموزش و پرورش _ ساختمان پارس _ طبقه ی دوم _ واحد ۱۸