جهت اشنایی با روشهای جااندازی دررفتگی شانه حتما اینجا را بخوانید

دررفتگی شانه دو نوع خلفی و قدامی دارد. وقتی که سر استخوان بازو بدنبال ضربه از درون حفره گلنوئید خارج شده و در قدام ان قرار میگیرد آن را دررفتگی قدامی یا جلویی میگویند و در دررفتگی خلفی سر استخوان بازو در خلف یا پشت حفره گلنوئید قرار میگیرد.

درمان دررفتگی قدامی مفصل شانه

مسلما اولین اقدام درمانی جااندازی مفصل دررفته است. پزشک معالج معمولا برای کاهش درد بیمار، جااندازی را در اطاق عمل و بابیهوشی عمومی انجام میدهد و یا ممکن است با استفاده از مسکن های قوی بتوان درد بیمار را به حد کافی کم کرد بطوری که تحمل جااندازی را داشته باشد. برای جااندازی مفصل شانه میتوان از مانورهای مختلفی استفاده کرد.

مانوری که امروزه بیشتر از آن استفاده میشود به این صورت است که ابتدا بیمار بصورت طاق باز خوابانده شده و کمک پزشک، در بالای سر بیمار قرار گرفته و دو سر یک ملحفه را در حالیکه آنرا لوله کرده و از زیر بغل بیمار عبور داده در دست میگیرد. پزشک معالج هم در کنار پای بیمار ایستاده و مچ دست بیمار را با دو دست خود میگیرد. 

پزشک ابتدا دست بیمار را کمی از بدن دور کرده و سپس آنرا به سمت خود میکشد. در همین حال کمک پزشک هم ملحفه را به سمت خودش میکشد. ممکن است نیاز باشد که با کف دست از سمت جلو هم به سر استخوان بازو فشار آورد تا سر به عقب برود.

روش دیگر که به روش کوخر معروف است به این صورت انجام میشود که ابتدا بیمار بصورت طاق باز دراز کشیده، پزشک معالج در کنار پای بیمار میایستد. پزشک ابتدا آرنج بیمار را 90 درجه خم کرده و بازو را به آرامی از تنه دور کرده و به طرف خود میکشد. سپس بازو را به سمت خارج میچرخاند و سپس بازو را به تنه بیمار نزدیک کرده و آرنج بیمار را به جلوی سینه وی میبرد. سپس بازو را به داخل میچرخاند بطوری که کف دست بیمار به سمت دیگر سینه وی برسد. روش کوخر البته ممکن است با عوارضی همراه باشد و امروزه کمتر از آن استفاده میشود.


وقتی شانه جا میفتد درد بیمار ناگهان از بین میرود

درمان دررفتگی خلفی شانه

جااندازی دررفتگی خلفی شانه معمولا به روش کشش طولی اندام مانند دررفتگی قدامی انجام میشود با این تفاوت که فشار از پشت به سر استخوان بازو وارد میشود تا آنرا به سمت جلو هل دهد. اقدامات پس از جااندازی هم مشابه دررفتگی قدامی است.

درمان جراحی دررفتگی مفصل شانه

بندرت و در موارد زیر ممکن است برای درمان دررفتگی مفصل شانه نیاز به عمل جراحی وجود داشته باشد

• دررفتگی که پزشک معالج پس از سعی در جااندازی بسته نتواند آنرا جا بیندازد

• دررفتگی همراه با شکستگی جابجا شده قسمتی از مفصل شانه

• دررفتگی شانه همراه با زخم پوستی که به درون مفصل راه پیدا کرده است

ادرس مطب: مازندران _ تنکابن _ میدان شهید شیرودی _ جنب اداره ی آموزش و پرورش _ ساختمان پارس _ طبقه ی دوم _ واحد ۱۸

جهت اگاهی از چگونگی دررفتگی شانه و نحوه دردمان ان حتما اینجا را بخوانید

مفصلی که به نام مفصل شانه می‌شناسیم از ارتباط سر استخوان بازو با کاسه اش در استخوان کتف به وجود می‌آید .این ، اصلی‌ترین مفصل شانه است و بیشترین حرکات شانه توسط آن صورت می‌گیرد .نکته‌ای که باید بدانیم این است که این مفصل یکی از چهار مفصل تشکیل‌دهنده شانه می‌باشد و سه مفصل دیگر نیز در شانه وجود دارد که حرکات را در جهات مختلف تسهیل می‌نمایند . یکی از این مفاصل از ارتباط انتهای خارجی استخوان ترقوه و زائده ای از استخوان کتف بنام آکرومیون به‌وجود می‌آید که به آن مفصل آکرومیوکلاویکولار یا ترقوه ای- آکرومیونی می‌گویند و در بالای مفصل اصلی‌شانه قرار می‌گیرد .

علت دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار در شانه (ACROMIOCLAVICULAR JOINT DISLOCATION) چیست ؟

ضربه مستقیم به مفصل شانه مانند زمین خوردن روی شانه یا سقوط اجسام سنگین روی سطح خارجی شانه می‌تواند به لیگامانها و عناصر نگهدارنده در مفصل آکرومیوکلاویکولار صدمه بزند . مکانیزم دیگر به صورت غیرمستقیم بوده و به دنبال زمین خوردن روی دست‌های باز اتفاق می‌افتد .در این مکانیسم انرژی حاصل از تماس دستها با زمین از طریق محور اندام به شانه منتقل شده و جمع شدن انرژی در این مفصل باعث آسیب آن می‌شود . آسیب این مفصل بیشتر در رویدادهای ورزشی رخ می‌دهد .

تقسیم‌بندی در دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار در شانه (ACROMIOCLAVICULAR JOINT DISLOCATION) :

نوع آسیبی که در این مفصل به‌وجود می‌آید بسته به میزان انرژی حاصل از رویداد رخ داده می‌تواند متفاوت باشد .

  در مواردی که شدت صدمه کم است لیگامان ها و عناصر نگهدارنده دچار حالت کشیدگی و آزردگی می‌شوند . پارگی در این لیگامانها و عناصر روی نمی‌دهد و در نتیجه جابه‌جایی یا دررفتگی در این مفصل نداریم . درد و التهاب چند روز طول کشیده و به‌تدریج با استراحت و اقدامات درمانی نگهدارنده بهتر می‌شود .

  با افزایش شدت صدمه ، لیگامان ها و عناصر دچار پارگی می‌شوند ولی این پارگی کامل نیست و در نتیجه جابه‌جایی در مفصل کم بوده و دررفتگی کامل نمی‌باشد.

  در صدمات شدید ، لیگامانها و عناصر نگهدارنده به طور کامل پاره شده و حتی گاهی عضلات اطراف مفصل شانه نیز دچار پارگی می‌شوند . در این موارد مفصل به طور کامل دچار دررفتگی شده و انتهای خارجی استخوان ترقوه جابه‌جا شده و به سمت بالا حرکت می‌کند .

علایم بالینی دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار در شانه (ACROMIOCLAVICULAR JOINT DISLOCATION) چیست و این عارضه چگونه تشخیص داده می‌شود ؟

به دنبال حادثه درد شدیدی در ناحیه شانه به‌وجود می‌آید . این درد روی مفصل آکرومیوکلاویکولار متمرکز بوده و این مفصل در لمس حساس و دردناک است . در مواردی که شدت آسیب کمتر است و پارگی در لیگامانها و عناصر نگهدارنده کامل نمی‌باشد  ، حالت نیمه دررفتگی در مفصل به وجود می‌آید که ممکن است در نگاه کاملاً طبیعی به نظر برسد یا جابجایی کمی که در مفصل به‌وجود می‌آید به‌صورت برجستگی کوچکی در انتهای خارجی استخوان ترقوه رویت شود .در افراد چاق یا عضلانی این جابجایی کم معمولاً به خوبی دیده نمی‌شود . در این موارد جهت تشخیص دقیق‌تر اقدام به رادیوگرافی شده و جابه‌جایی به‌وجودآمده در مفصل در رادیوگرافی  مورد بررسی قرار می‌گیرد . در مواردی که جابه‌جایی در رادیوگرافی مورد تردید باشد از شانه سمت مقابل نیز اقدام به عکس‌برداری شده و دو طرف با یکدیگر مورد مقایسه قرار می‌گیرند .این رادیوگرافی ها باید در حالت ایستاده گرفته شوند زیرا جابه‌جایی حتی اگر قابل توجه نیز باشد ممکن است در حالت خوابیده از بین رفته و در رادیوگرافی کاملاً طبیعی به نظر برسند . گاهی در حالت ایستاده به مچ دست دو طرف وزنه وصل  می‌کنند و در این وضعیت از دو طرف اقدام به عکس‌برداری می‌نمایند . وزنه وصل شده به مچ دست با کشیدن اندام به سمت پایین جابه‌جایی را در سمت آسیب‌دیده افزایش داده و در مقایسه با سمت مقابل این اختلاف بهتر دیده می‌شود .

در مواردی که آسیب شدید بوده و پارگی در لیگامانها و عناصر نگهدارنده کامل می‌باشد ، انتهای خارجی استخوان ترقوه از جایگاه خود روبه‌روی زائده آکرومیون استخوان کتف جابه‌جا شده و به صورت برجستگی زیر پوست رویت می‌شود . رادیوگرافی به‌عمل آمده در این موارد ، در حالت ایستاده ، این جابه‌جایی را به وضوح نشان می‌دهد .

درمان دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار در شانه (ACROMIOCLAVICULAR JOINT DISLOCATION) چیست ؟

در دررفتگی مفصل اصلی شانه جهت درمان ، اقدام به جااندازی تحت کشش می‌شود . با این کار سر استخوان بازو به کاسه خود در استخوان کتف برمی‌گردد . در دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار در شانه ، جااندازی تحت کشش  هیچ جایگاهی ندارد . جابه‌جایی انتهای خارجی استخوان ترقوه با فشار یا دست‌کاری به جای اصلی خود در مفصل برمی‌گردد ولی به علت نیروهای جابجا کننده پیرامون مفصل در جای خود باقی نمی‌ماند و بلافاصله پس از رفع فشار مجدد جابجا می‌شود . در گذشته با استفاده از چسب سعی می‌شد جابه‌جایی استخوان ترقوه را در وضعیت اصلاح‌شده نگهدارند . این روش نیز در درمان این عارضه دیگر هیچ جایگاهی ندارد . از یک طرف چسب مورد استفاده توانایی نگهداشتن استخوان جابه‌جا شده را در جای خود به مدت طولانی نداشته و از طرف دیگر پوست در زیر محل چسب دچار آزردگی و زخم می‌شد .

در مواردی که آسیب خفیف بوده و لیگامانها و عناصر نگهدارنده فقط دچار کشیدگی شده باشند یا پارگی در آن‌ها به طور کامل نباشد ، درمان آن غیر جراحی است . در مرحله اول با استفاده از استراحت ، کمپرس سرد و داروهای ضد التهاب درد را کنترل کرده و پس از یکی دو هفته ازدرمان فیزیکی جهت برگشته کامل حرکات و تقویت عضلات بهره گرفته می‌شود .در مواردی که آسیب شدید بوده و دررفتگی در مفصل  به طور کامل رخ داده باشد در بسیاری از اوقات از عمل جراحی جهت اصلاح وضعیت بوجود آمده استفاده می‌کنند . طی جراحی انتهای خارجی استخوان ترقوه را در محل اصلی خود روبه‌روی زایده آکرومیون قرارداده و لیگامانها و عناصر آسیب دیده را ترمیم کنند سپس با ابزاری فلزی مانند پین ، پیچ یا پلاک‌هائی که امروزه اختصاصاً برای این منظور ساخته شده است وضعیت اصلاح‌شده را تثبیت می‌کنند . لیگامانها و عناصر ترمیم شده در مدت دو ماه بهبود پیدا کرده و پس از آن ابزار مورد استفاده بسته به نوع مورد استفاده و شرایط موجود می‌تواند خارج شده یا در محل باقی بماند 

ادرس مطب::مازندران _ تنکابن _ میدان شهید شیرودی _ جنب اداره ی آموزش و پرورش _ ساختمان پارس _ طبقه ی دوم _ واحد ۱۸

اگر از در رفتگی مکرر شانه شاکی هستید اینجا را کلیک کنید.

تعریف: وقتی شانه بیش از یک بار در برود به نام "دررفتگی مکرر شانه" است. این حالت بیشتر در سنین جوانی رخ می دهد، ولی ممکن است با احتمال کمی در سنین کودکی ویا سنین بالا هم ایجاد گردد. به این بیماری اصطلاحاً "دررفتگی کتف" هم می گویند که در حقیقت یک غلط مصطلح است.

علل دررفتگی مکرر شانه

    علل دررفتگی مکرر شانه زیاد است. اینجا شایعترین آنها ذکر میشود:
1) وقتی اولین دررفتگی رخ می دهد هر چه سن بیمار کمتر باشد احتمال دررفتگی بعدی بیشتر است، مثلاً اگر بیمار زیر 20 سال باشد این احتمال حتی به 90 درصد هم می رسد.

2) اگر بیمار پس از دررفتگی اول که جا اندازی می شود بیحرکتی (استفاده ازآویز گردن) را به درستی و به مدت کافی ادامه ندهد باز هم احتمال دررفتگی بعدی را افزایش می دهد.

3) اگر دررفتگی اول به درست و توسط پزشک جااندازی نشده باشد، مثلاً توسط شکسته بند محلی و یا مربی ورزشی در زمین ورزش و بدون داروهای مخصوص (داروهای بیهوشی شامل ضد درد، شل کننده عضلانی و...) جااندازی شده باشد باز هم این احتمال بیشتر می شود. دررفتگیهای بعدی هم اگر درست و اصولی و توسط پزشک درمان نشوند احتمال دررفتگیهای بعد از آنرا افزایش می دهند و ضمناً به عناصر اصلی و مهم شانه آسیب زده وموفقیت عمل جراحی را هم کم می کنند.

4) اگر بیمار شلی رباطهای بدن داشته باشد احتمال دررفتگی مکرر شانه بیشتر می شود. شلی رباطی، شلی لیگامانی (Ligament laxity)  یا شلی مفصلی حالتی تقریباً طبیعی است که باعث می شود مفاصل بدن دامنه حرکتی بیشتری داشته باشند. بدن این افراد انعطاف پذیری بیشتری دارد؛ مثلاً انگشتان یا آرنج آنها زیادی به عقب خم می شود. این انعطاف پذیری باعث می شود که در ورزشهایی مثل ژیمناستیک موفق تر باشند، ولی از طرف دیگر مفاصل آنها بخصوص مفصل شانه بیشتر آسیب می بیند، مثلاً دررفتگی شانه در آنها شایعتر است، بویژه اگر ورزشهای سنگین بالای سر مثل والیبال، پرس سینه و ... انجام دهند.

انواع دررفتگی شانه

قریب به اتفاق دررفتگیهای شانه (حدود 97 درصد)، چه برای بار اول و چه حالت مکرر آن از نوع قدامی است، یعنی سر استخوان بازو از مفصل شانه بیرون می آید و به سمت جلوی سینه جابجا میشود. درموارد بسیار کمی نوع خلفی رخ می دهد که سر اسخوان بازو به طرف عقب می رود؛ و در موارد اندکی هم ممکن است بیمار شلی مفصلی بسیار شدید داشته باشد و در رفتگی شانه او هر بار به جهات مختلف باشد، که به این حالت "ناپایداری چند جهتی شانه (Multidirectional Instability)" گفته می شود. گاهی شانه کامل در نمی رود و نیمه دررفتگی(Subluxation)  ایجاد می شود و خودبخود جا می رود )به نام نیمه دررفتگی مکرر Recurrent Subluxation). این بیماران معمولاً وقتی دست خود را زیاد به بالا و عقب می برند (پرس سینه یا بدمینتون)، شانه ناگهان قفل می کند و بیمار آنرا به آرامی تکان می دهد و آزاد می کند. در حقیقت سر شانه تا لبه گلونوئید میرسد ولی کامل از مفصل بیرون نمی آید. این حالت هم مثل موارد دررفتگی کامل مهم است و اصولاً جراحی لازم دارد و اگر درمان نشود معمولاً پس از مدتی به دررفتگی کامل تبدیل می شود و حتی اگر به دررفتگی کامل هم تبدیل نشود، عوارضی مثل دررفتگی کامل بدنبال دارد. 

مکانیسم دررفتگی مکرر شانه

مفصل اصلی شانه بین سر استخوان بازو و قسمت مفصلی استخوان کتف (گلنوئید Glenoid) است. سر بازو گرد و کروی شکل است وسطح مفصلی گلنوئید مثل نعلبکی و کمی گود می باشد. یک لبه برجسته از بافت سفت ولی نه استخوانی به نام لبروم(Labrum)  دور تا دور گلنوئید می چسبد و آنرا عمیق تر می کند که مفصل شانه کمتر دربرود. کپسول مفصلی شانه از یک طرف دورتادور سر بازو را در بر می گیرد و از طرف دیگر به لبروم روی گلنوئید وصل می شود. معمولاً دفعه اولی که شانه در می رود، لبروم از لبه استخوانی گلنوئید کنده می شود(به نام ضایعه بانکارتBankart Lesion )، کپسول مفصلی هم ممکن است پاره شود و گاهی هم لبروم با قطعه ای از استخوان گلنوئید کنده (به نام ضایعه بنکارت استخوانی Bony Bankart Lesion) میشود. این ضایعات ممکن است التیام پیدا نکنند و حمایت آنها از جلوی سر بازو برداشته شود و در نتیجه دررفتگی مکرر رخ دهد. وقتی سر بازو در می رود و جلوی گلنوئید قرار می گیرد، لبه تیز گلنوئید به سر بازو فشار می آورد و درون آن فرو می رود و روی سر بازو فرو رفتگی ایجاد می شود ( به نام ضایعه هیل – ساکس  Hill – Sach’s Lesion)؛ این حالت شبیه فرو بردن یک توپ پینگ پونگ با فشار انگشت است. هر چه دررفتگی تکرار شود این ضایعات بزرگتر می شوند. بخصوص اگر بدون بیهوشی و شل کردن عضلات جااندازی هم بشوند، فشار ناشی از اسپاسم عضلات و کشیدن زورمندانه برای جااندازی،این ضایعات را بزرگتر می کند و ممکن است ضایعه سر به حدی بزرگ شود که حتی با جراحی های معمولی نتوان برای بیمار کاری کرد و مجبور به تعویض مفصل شانه بشویم. از طرفی  هر چه دررفتگی تکرار شود کپسول مفصلی را بیشتر می کشد و متسع می کند، و احتمال دررفتگی بعدی را باز هم افزایش می دهد.

علائم دررفتگی مکرر شانه

علامت اصلی همان دررفتگی است که واضح است. گاهی نیمه دررفتگی رخ می دهد که در بالا شرح داده شد. پس از تکرار دررفتگی ممکن است بیمار در حالت استراحت هم احساس درد کند. معمولاً بیماران می ترسند که دستشان را کامل بالا ببرند.

تشخیص دررفتگی مکرر شانه

تشخیص با گرفتن شرح حال بیمار و پرسیدن از سابقه و وضعیت دررفتگی ها بخصوص دررفتگی اول شروع می شود؛ سپس بیمار کاملاً  معاینه می شود. گرفتن عکس ساده الزامی است و بعد از آن معمولاً MRI یا CT scan درخواست می شود که ممکن است با تزریق و یا بدون تزریق ماده مخصوص به شانه باشند. (  با تزریق باشند به نام MR Arthrography  و CT Arthrography است). لازم به ذکر است که MRI  شانه باید در مرکزی انجام شود که قدرت دستگاه آن از 1.5 تسلا کمتر نباشد و برنامه های آن هم از نوعی باشد که بیشترین کمک را به جراح بکند. (در مورد MRI شانه در یک صفه جداگانه در همین وبلاگ توضیح داده شده است به آدرس زیر:   http://shoulderelbow.persianblog.ir/page/5)

احتیاط های لازم قبل از درمان

1) این بیماران نباید دست خود را به وضعیتی ببرند که می دانند باعث دررفتگی می شود.

2) از شنا کردن در دریا و قسمتهای عمیق استخر پرهیز نمایند هر چند که شناگر قابلی باشند؛ چون ممکن است هنگام شنا کردن شانه در برود و باعث غرق شدن آنها بشود.

3) اگر شانه در برود فقط به بیمارستان مراجعه نمایند تا به روش درست جااندازی شود.

4)همانطور که در قسمت بعدی توضیح داده خواهد شد؛ چون این بیماری هرگز بدون جراحی خوب نمی شود در اسرع وقت برای درمان قطعی (جراحی) به پزشک مراجعه نمایند.

درمان دررفتگی مکرر شانه

  اگر شانه دربرود چه بار اول باشد و چه بارها تکرار شده باشد باید توسط پزشک و ترجیحاً با بیهوشی عمومی و شلی کامل عضلانی جااندازی شود که آسیب بیشتری به شانه وارد نشود.

  پس از جااندازی، اگر شانه بیش از یک بار دررفته باشد یعنی دررفتگی مکرر باشد، تنها درمان جراحی است مگر در شرایط خاصی که جراحی برای بیمار مفید نباشد. مثلاً شلی لیگامانی بسیار شدید و در شرایط ویژه ای باشد که ابتدا درمان غیر جراحی و طولانی مدت شود و اگر پاسخ نگرفت باز هم جراحی می شود؛ یا مثلاً بیمار مشکلات روحی و روانی خاصی داشته باشد که پزشک احساس کند از جراحی سودی حاصل نمی شود.

انواع جراحی برای دررفتگی مکرر شانه

1) جراحی آرتروسکوپیک که اصطلاحاً و به غلط به آن "لیزری" می گویند و به هیچ وجه هم ربطی به لیزر هم ندارد. در این روش وسیله ای به ابعاد یک خودکار از یک سوراخ در پشت شانه وارد مفصل می شود که هم نور را به مفصل می تاباند و هم تصویر داخل شانه را می گیرد و به یک مونیتور منتقل میکند و جراح با نگاه کردن به آن، درون مفصل را می بیند. سپس جراح از طریق سوراخهای دیگری وسایلی را به مفصل می فرستد و ضایعات ایجاد شده (کندگی لبروم، اتساع بیش از حد کپسول و ...) را درمان می کند. برای درمان معمولاً از پیچهای مخصوصی که به انتهای آنها نخ وصل شده استفاده می شود. به این پیچها سوچور انکور (Anchor Suture) گفته میشود که در لبه گلنوئید کار گذاشته می شوند و تا آخر عمر هم باقی می مانند.

2) جراحی باز که قدیمی تر است ولی هنوز روش استاندارد برای دررفتگی مکرر شانه محسوب می شود. در این روش یک شکاف حدود 8 تا 10 سانتیمتر معمولاً جلوی شانه زده می شود و پش از باز کردن کپسول مفصلی، ضایعات ایجاد شده ترمیم می شود. قبلاً در این روش فقط از نخ جراحی تنها ااستفاده میشد ولی امروزه که سوچور انکور در دسترس است، معمولاً از این پیچها نیز استفاده میشود.

جراحی باز بهتر است یا آرتروسکوپیک؟ 

  هر کدام از این دو روش جراحی معایب و مزایایی دارند و هیچکدام بطور مطلق بهتر از دیگری نمی باشند. مثلاً درد پس از عمل در روش آرتروسکوپیک کمتر است، ولی در روش باز دید جراح باز تر است. محدودیت دامنه حرکتی پس از عمل در روش آرتروسکوپیک کمتر است ولی گاهی به دلیلی ممکن است جراح قصداً بخواهد مقداری محدودیت حرکتی ایجاد کند که بهتر مانع دررفتگی بعد از عمل گردد. اگر شلی لیگامانی (مفصلی) خیلی زیاد باشد اصولاً جراحی باز  نتیجه بهتری نسبت به  نوع آرتروسکوپیک دارد. اگر تعداد دفعات دررفتگی کم باشد و ضایعات استخوانی هم کوچک باشند جراحی آرتروسکوپیک بهتر است و گرنه جراحی باز ارجحیت خواهد داشت.

  در مجموع جراح بر اساس جمیع جهات (شرح حال بیمار، معاینه بالینی، بررسی عکسها و MRI و ...) یکی از دو روش را بیشتر به صلاح بیمار میداند و آنرا پیشنهاد می نماید.

 مراحل پس از جراحی

  معمولاً دست بیمار به مدت 6 تا 8 هفته در آویز گردن قرار می گیرد که بر حسب وضعیت بیمار و ضایعات موجود در مفصل شانه و نوع جراحی متفاوت است. پس از گذشت چند روز کم کم بعضی حرکات و تمرینهای ورزشی شروع میشود و به تدریج ورزشهای بیشتری به آن اضافه می گردد. فیزیوتراپی هم لازم است و منظور از آنهم عمدتاً اینست که همین تمرینهای ورزشی را با بیمار کار کنند و آموزش بدهند، و بنابراین نیازی به استفاده از دستگاههای پیچیده و گرانقیمت نیست.

  بیماران تا حدود 3 تا 5 ماه از عمل از رانندگی منع می شوند. بعضی بیماران می پرسن که آیا می توانند یک دستی رانندگی کنند (؟؟!!) که واضحاً پاسخ آنها منفی است. چون هم به لحاظ قانونی ممنوع است و هم ممکن است هر آن حادثه ای رخ دهد که در این صورت انسان ناخودآگاه هر دو دست را به کمک می گیرد و باعث می شود هر آنچه که جراح ترمیم کرده است پاره شود.

میزان موفقیت جراحی

  میزان موفقیت بر حسب وضعیت بیمار و ضایعات موجود در مفصل شانه، نوع جراحی و ... متفاوت بوده و بطور متوسط 90 تا 97 درصد است. بنابراین هیچ درمانی نداریم که صد در صد جواب بدهد، وهیچ جراحی هم چنین قولی به بیمار نمیدهد. اساساً هیچ درمانی، چه جراحی و چه غیر جراحی در علم پزشکی نداریم که صد در صد و بدون عارضه اثر کند. واضح است هرچه بیمار زودتر جراحی شود یعنی دفعات تکرار دررفتگی کمتر باشد نتیجه بهتر خواهد بود.

نتیجه کلی بطور خلاصه:

  اگر شانه دررفت فقط در بیمارستان جااندازی شود و اگر بیش از یک بار در رفت تنها درمان جراحی است، مگر در موارد بسیار بسیار نادر که آنرا پزشک متخصص تشخیص می دهد.                                                                              

منبع :دکتر نخعی 

ادرس:مازندران _ تنکابن _ میدان شهید شیرودی _ جنب اداره ی آموزش و پرورش _ ساختمان پارس _ طبقه ی دوم _ واحد ۱۸