اگر نگران کج بودن گردن بچه خود هستید اینجا را کلیک کنید

تورتیکولی یا کج بودن گردن یک بیماری است که بیشتر در نوزادان دیده میشود. بعضی از مادران در 8-6 هفته اول بعد از زایمان متوجه میشوند گردن نوزادشان به یک طرف کج و منحرف شده است. نوزاد بیشتر سرش را به یک طرف نگه میدارد و چرخاندن سر به طرف دیگر برایش مشکل است. به این بیماری تورتیکولی مادرزادی Congenital muscular torticollis میگویند.             علت ایجاد تورتیکولی مادرزادی چیست هنوز علت این بیماری به درستی شناخته نشده است. علل مختلفی که برای ایجاد آن ذکر میکنند عبارتند از سر و گردن بچه در شکم مادر در وضعیت نامناسبی قرار میگیرد و در نتیجه به همان شکل فرم گرفته و باقی میماند. در حین بارداری به شکم مادر ضربه وارد میشود و این ضربه موجب خونریزی در درون عضله استرنوکلیدوماستویید میشود که آن هم موجب کج شدن گردن میشود. در حین زایمان گردن بچه کشیده میشود و این کشش موجب پارگی در عضله استرنوکلیدوماستویید و متعاقب آن خونریزی در عضله میشود. این خونریزی به تدریج جذب شده ولی در محل آن بافت بخصوصی ایجاد میشود ( مانند گوشت اضافه که در هنگام بریده شدن پوست ایجاد میشود). خاصیت این بافت اینست که طول آن بتدریج کم میشود. کوتاه شدن طول بافت، موجب کوتاه شدن طول عضله و در نتیجه کج شدن گردن به یک طرف میشود. با کج شدن گردن سر بچه هم به یک طرف کج شده و چانه او به سمت دیگر منحرف میشود. با در نظر گرفتن اینکه حدود نیمی از بچه هایی که دچار تورتیکولی مادرزادی هستند بصورت بریچ یا با پا بدنیا میایند و در این نوع زایمان به بدن نوزاد فشار زیادی وارد میشود به نظر میرسد این مکانیسم توجیه بیشتری داشته باشد.       منبع: ایران  ارتوپد  ادرس مطب:  مازندران_تنکابن_میدان شهید شیرودی_جنب آموزش و پرورش_ساختمان پارس_طبقه۲_واحد۱۸

اگر از پا چنبری یا کلاب فوت بچه خود نگران هستید اینجا را کلیک کنید

کلاب فوت یا پاچنبری شایعترین بیماری مادرزادی پا است. نوزادی که با این عارضه متولد میشود در اولین نگاه تشخیص داده میشود. پای بچه به طرف داخل منحرف و کج شده و شکل طبیعی ندارد. حتی بعضی از والدین قبل از تولد نوزادشان به توسط سونوگرافی از عارضه او با اطلاع میشوند. با وجود راحت بودن تشخیص این بیماری متاسفانه درمان آن همیشه به آسانی میسر نیست.

شیوع کلاب فوت چگونه است

این ضایعه مادرزادی از هر هزار تولد در یک نوزاد دیده میشود. شدت آن البته در بیماران متفاوت است. شیوع آن در پسران دو برابر دختران است. در نیمی از موارد بصورت دو طرفه دیده میشود. علت ایجاد آن ناشناخته است. در یک چهارم بیماران یک سابقه خانوادگی از این بیماری وجود دارد. اگر شما یا همسرتان یا یکی از فرزندانتان این عارضه را دارد احتمال اینکه فرزند بعدی شما دچار این مشکل شود بین 5-3 درصد است.

اگر هر دو والدین، مبتلا به این بیماری باشند فزند آنها به احتمال 15 درصد به بیماری مبتلا خواهد شد. بچه هایی که کلاب فوت دارند احتمال اینکه مشکلات دیگری در مفصل ران داشته باشند وجود دارد پس مفصل ران این بچه ها باید با دقت بیشتری به توسط پزشک معاینه شود.

علت کلاب فوت یا پا چنبری به درستی مشخص نیست ولی به نظر میرسد عدم تعادل بین عضلات اطراف مچ پا و کف پا در دوران جنینی میتوان در ایجاد آن موثر باشد.

این بیماری ممکن است همراه با در رفتگی مادرزادی مفصل ران باشد پس در همه این بیماران باید مفاصل ران بدقت معاینه شوند.

در بیماری های میلومننگوسل و آرتروگریپوز هم ممکن است کلاب فوت دیده شود.

در کلاب فوت یا پا چنبری چه تغییراتی در پا ایجاد میشود

از مهمترین تغییراتی که در پای بچه مبتلا به کلاب فوت یا پا چنبری ایجاد میشود کوتاه شدن تاندون ها یا زردپی های پشت پا و سمت داخلی مچ پا و کف پا است. در پشت پا و سمت داخل مچ پا غلاف تاندون ها کوتاه و ضخیم میشوند، کپسول مفاصل این نواحی کوتاه میشوند و عضلات پشت ساق و کف پا هم کوتاه و لاغر میشوند. در این بیماری تغییراتی در شکل مفاصل مچ و کف پا هم ایجاد میشود بدین صورت که مفصل تالوناویکولر دچار دررفتگی یا نیمه دررفتگی میشود. در این مفصل استخوان ناویکولر که در جلوی استخوان تالوس قرار دارد به سمت داخل جابجا شده و به قوزک داخلی مچ پا نزدیک تر میشود.

علائم کلاب فوت

 علائم کاملا واضح است. پا به طرف داخل میچرخد و کف پا به سمت داخل و یا حتی بالا قرار میگیرد. پا و ساق طرف مبتلا کوتاه تر و لاغرتر از طرف سالم هستند.

تغییر شکل پا در این بیماری را در واقع سه تغییر اصلی میدانند که عبارتند از

• اداکشن و سوپینیشن کف پا : به این معنی که انگشتان و استخوان های کف پا به سمت داخل منحرف شده و به سمت خارج میچرخند

• کوچک بودن پاشنه و چرخش پاشنه به سمت داخل

• انحراف مچ پا و کف پا به سمت پایین که به آن اکواینوس Equinus هم میگویند

این عارضه دردناک نیست ولی اگر درمان نشود بتدریج بدتر شده و موجب ناتوانی در راه رفتن و لنگش میشود. در صورت عدم درمان، این بیماران بجای اینکه در موقع راه رفتن کف پایشان را بر زمین بگذارند روی لبه خارجی پا راه میروند. پایشان پینه های بزرگ و دردناک میبندد، نخواهند توانست کفش بپوشند و در تمام عمرشان یک پای دردناک خواهند داشت که تا حد زیادی مانع فعالیت و داشتن یک شغل مناسب میباشد 

 منبع:ایران ارتوپد 

ادرس مطب:  مازندران_تنکابن_میدان شهید شیرودی_جنب آموزش و پرورش_ساختمان پارس_طبقه۲_واحد۱۸

اگر در سطح پوست شما لکه های قهوه ای مشاهده مکنید به تعداد زیاد و بیش از یک سانتیمتر اینجا را کلیک کنید

نوروفیبروماتوز Neurofibromatosis یک بیماری ژنتیکی است که اعصاب و پوست را گرفتار میکند. در این بیماری تومور های خوش خیم غیر سرطانی در مسیر اعصاب رشد میکنند و این رشد موجب برور مشکلاتی در پوست و استخوان ها میشود. شدت این بیماری در مبتلایان متفاوت بوده و طیف گسترده ای دارد. در بعضی بیماران علائم بیماری بسار خفیف است و در بعضی دیگر شدید. تومورهای خوش خیم نوروفیبروماتوز را نوروفیبروم Neurofibroma مینامند. این تومورها در پوست یا زیر پوست لمس میشوند، بتدریج بزرگ میشوند و به بافت های حیاتی بدن فشار وارد میکنند. نوروفیبروم ها معمولا در بچگی و بخصوص در نوجوانان و در دوره بلوغ نمایان میشوند. با این وجود معمولا اولین علائم این بیماری بصورت بروز لکه های پوستی قهوه ای رنگ Café au lait spots است. این لکه ها درد یا خارش یا مشکلی برای بیمار ایجاد نمیکنند و در هر جایی از بدن ممکن است دیده شوند. نوروفیبروم ها در 5-3 درصد موارد احتمال سرطانی شدن دارند. نیمی از بیماران مبتلا به نوروفیبروماتوز اختلالاتی در یادگیری دارند. دو نوع نوروفیبروماتوز وجود دارد نوع یک که شایعتر است و از هر 3 هزار تولد در یکی وجود دارد. به این نوع از نوروفیبروماتوز بیماری فون رکلینگ هاوزن von reklinghausen هم میگویند. در این بیماران نازکی یا رشد بیش از اندازه استخوان ها و اسکولیوز دیده میشود. این بیماری معمولا خود را تا سن ده سالگی کودک نشان میدهد. نوع دو که معمولا همراه با تومورهای عصب شنوایی است و شیوع آن از هر 25 هزاز تولد در یکی است. تومور های عصب شنوایی در این بیماری موجب کری، اختلالات تعادل، زنگ زدن گوش، سردرد و درد و احساس ضعف در صورت میشود. این بیماری در سنین نوجوانی یا انتهای دهه دوم عمر بروز میکند. هر دو نوع بیماری ارثی و ژنتیکی بوده و ژن منتقل کننده آن غالب است یعنی نیمی از فرزندان فرد مبتلا، به این بیماری دچار میشوند. با این وجود در 50-30 درصد موارد این بیماری هیچ سابقه ای در خانواده و فامیل بیمار وجود ندارد. در این موارد بیماری به علت جهش در ژن خود فرد بوجود آمده و ربطی به والدین ندارد ولی وقتی این بیماری حتی بصورت جهش ژنی در فردی ایجاد شده میتواند به فرزندان او هم منتقل شود. عوارض مهم نوروفیبروماتوز عبارتند از تشنج در حدود 40 درصد نوع یک فشار خون بالا اسکولیوز یا انحراف جانبی ستون مهره اختلالات تکلم تومور عصب بینایی و کوری شروع زودرس یا دیررس بلوغ مشکلاتی که بیماری نوروفیبروماتوز برای استخوان ها بوجود میاوند عبارتند از اسکولیوز و کیفواسکولیوز که معمولا شدید است و به سرعت پیشرفت میکند قوس برداشتن و پسودوآرتروز استخوان های درشت نی و ساعد. پسودوآرتروز Pseudoarthrosis یا مفصل کاذب به این معناست که یک استخوان بلند در بدن ( معمولا استخوات تیبیا یا درشت نی) بجای یک تکه بوده دو قسمت دارد و مثل اینست که قبلا شکسته ولی جوش نخورده است. استخوان در محلی که معمولا در یک سوم پایین آن است نازک شده و قطع میشود. این دو قسمت بالا و پایینی استخوان مانند یک مفصل نسبت به هم حرکت میکنند ولی چون یک مفصل حقیقی وجود ندارد به آن مفصل کاذب میگویند. گاهی اوقات در قسمتی از استخوان ابتدا یک کیست استخوانی ایجاد شده و سپس در محل این کیست استخوان شکسته میشود. نکته مهم در مفاصل کاذب اینست که بدون درمان هیچوقت جوش نمیخورند و حتی جوش خوردن آنها با درمان هم بسیار مشکل است. مفصل کاذب در ساق ممکن است فقط در درشت نی یا بطور همزمان در هر دو استخوان ساق دیده شود. در این بیماران ساق کوتاه و خمیده میشود. رشد بیش از اندازه یک اندام

منبع:ایران ارتوپد  ادرس مطب:  مازندران_تنکابن_میدان شهید شیرودی_جنب آموزش و پرورش_ساختمان پارس_طبقه۲_واحد۱۸

ایا MRI(ام ار ای) برای بررسی بیماریهای مفصل ران و لگن ضروری است؟

MRIوسیلۀ تشخیصی مهم و کمک کننده‌ای است که هیچ‌گونه اشعه یا ضرری را به بیمار نمی‌رساند؛ اما متأسفانه امروزه شاهد استفادۀ بی‌رویه از آن در ایران هستیم. به‌طوری که بسیاری از بیماران قبل از انجام یک عکس ساده برای MRIبه کلینیک مراجعه می‌کنند. 

دربارۀ بیماری‌های شایع مفصل ران و لگن می‌توان گفت که کلید اصلی تشخیص ابتدا معاینۀ متخصص و سپس رادیوگرافی ساده است. بسیاری از بیماری‌ها نظیر آرتروز یا سائیدگی مفصلی، دررفتگی مادرزادی لگن به ویژه فرم‌های خفیف‌تر آن، سندرم گیرکردن سر استخوان ران به کاسۀ لگن (FAI) و غیره را می‌توان با رادیوگرافی ساده تشخیص داد و در بسیاری از مواقع نیازی به بررسی بیشتری نیست؛ بنابراین بهتر است قبل از انجام MRIو تقبل هزینۀ آن،‌ جراح و فوق تخصص لگن را معاینه کند و در صورت نیاز از وسایل تشخیصی پیشرفته مانند اسکن استخوان، سی‌تی‌اسکن یا MRIاستفاده کنید.
در حال حاضر شایع‌ترین کاربرد تشخیص MRIدر سیاه‌شدگی سر استخوان ران است که در حال حاضر شیوع آن در جامعه در حال افزایش است. همچنین در صورت وجود تومور، التهاب داخل مفصل و نیز FAIکمک کننده است. 

منبع: دکتر  قره نی زاده 

ادرس :مازندران _ تنکابن _ میدان شهید شیرودی _ جنب اداره ی آموزش و پرورش _ ساختمان پارس _ طبقه ی دوم _ واحد ۱۸

اگر میخواهد بدانید در تشخیص و درمان بیماریهای شانه ام ار ای (MRI)چقدر ضرورت دارد اینجا را کلیک کنید

بسیاری از بیمارانی که با درد شانه به جراحان شانه مراجعه می کنند بخصوص اگر از طرف سایر همکاران ارتوپد معرفی شده باشند معمولاً یک پاکت بزرگ حاوی عکس با خود دارند که تقزیباً همیشه تصاویر MRI هم جزء لاینفک آنست. اغلب این بیماران وقتی از آنها سؤال میشود که مشکل شما چیست ، قبل از آنکه جواب بدهند اول پاکت عکس و را روی میز میگذارند و دلشان میخواهد که پزشک بدون هر گونه سؤال و جواب و معاینه ای عکس و MRI را ببیند و بیماری او را تشخیص دهد و بعد هم لابد درمان کند.

براستی ارزش محتویات این پاکت چیست؟ و بخصوص ‏MRI‏ که گرانتر هم هست و گرفتن آن وقتگیرتر ‏هم بوده چقدر مهم است؟ و آیا واقعاً همانطور که خیلی از بیماران فکر می کنند همه دردها را نشان می ‏دهد؟

باید گفت در هیچ جای بدن و برای هیچ بیماریی، هرگز هیچ چیزی جای یک شرح حال کامل و معاینه ‏دقیق و از روی حوصله را نمی گیرد و نخواهد گرفت. در حقیقت ارزش گرفتن شرح حال و معاینه کامل ‏به حدی شناخته شده ومهم است که جمله فوق به این محکمی و اطمینان نوشته شد. به ‏دانشجویان پزشکی در طول تمام دوران تحصیل پزشکی عمومی، تخصصی و فوق تخصصی دایم ‏اهمیت آن گفته می شود و جزء مهمترین اهداف آموزسی آنها ست و به آنها آموزش داده می شود ‏که بدون گرفتن شرح حال دقیق و انجام معاینه کامل برای بیمار عکس یا آزمایش درخواست نکنند ویا ‏اگر بیمار عکس یا آزمایش با خود دارد آنها را نگاه نکنند، وگرنه ممکن است به اشتباه بیفتند، بیماری را ‏درست تشخیص ندهند و در نتیجه درست درمان نکنند. مثلاً بیماری با سن بالا با درد ناحیه شانه و ‏گردن ناشی از پارگی تاندون سر شانه (روتاتور کاف) میآید؛ در این سنین اگر به هر علتی از گردن ‏ MRI‏ ‏‏ گرفته شود، حتی اگر هیچ دردی در گردن هم نباشد ممکن است در ‏MRI ‏ یک یا چند دیسک گردن ‏کمابیش بیرون زده باشند و بیمارگونه به نظر بیایند، در حالیکه ممکن است بیمار اصلاً درد گردن نداشته ‏باشد؛ به این حالت " یافته اتفاقی " می گوییم یعنی در عکس چیزی هست ولی بیمار در آنجا مشکلی ‏ندارد و این یافته بطور اتفاقی موقع بررسی برای چیز دیگری بدست آمده است و اصلاً درد بیمار مربوط ‏به آن نیست. حال همین بیمار را در نظر بگیرید (که دردش ناشی از پارگی تاندون شانه است ولی بطور ‏اتفاقی در ‏ MRI ‏ گردنش بیماری دیسک گردن دیده شده و اصلاً دردش ربطی به گردنش ندارد)؛ اگر از ‏این بیمار اول شرح حال کامل گرفته نشود و معاینه دقیق انجام نگیرد و فوری عکس و ‏ MRI ‏ او دیده ‏شود که از گردن است واز شانه هم چیزی در آنها نیست، آنوقت دردش به غلط به دیسک گردن ‏نسبت داده می شود و گردن وی درمان می شود و حتی دیسک گردنش جراحی هم بشود در حالیکه ‏مشکلش از شانه اش بوده وبا درمان گردن نه تنها بهبودی پیدا نمی کند که درمان شانه اش هم به ‏تأخیر می افتد و چه بسا بخاطر همین تأخیر، شانه اش هم غیر قابل درمان شود. این مثال در مورد ‏شانه زده شد ولی در هر بیماریی که اینگونه بدون معاینه درمان شود ممکن است رخ دهد. و به همین ‏خاطر است که گفته می شود عکس، آزمایش، ‏ MRI ‏ ، نوار عصب و... هرگز جای گرفتن شرح حال و ‏معاینه کامل را نمیگیرد.‏

مطالب فوق در بیماریهای شانه مهم تر و پر رنگ تر هم هست؛ چرا که اکثر دردهای شانه در اغلب ‏موارد خیلی شبیه هم هستند و حتی به راحتی با دردهای گردن هم اشتباه می شون دو به همین ‏خاطر هم هست که تعداد زیادی تست و معاینه بالینی برای شانه داریم که باید با دقت و حوصله انجام ‏شوند تا بیماری درست حدس زده شود و سپس به کمک عکس ، ‏ MRI‏ و... تشخیص قطعی شود. ‏بنابراین بیماران توقع نمایند که پزشک فوری عکس و ‏MRI ‏ آنها را ببیند، و پزشک هم اصولاً چنین کاری ‏نمیکند وگرنه به ضرر بیمار تمام می شود؛ ولی بعد از شرح حال گرفتن و معاینه آنها را به دقت خواهد ‏دید. چه تجربه پزشک کم باشد و چه زیاد، فرقی نمی کند و اگر خلاف این روند انجام شود احتمال خطا ‏خیلی بالا خواهد رفت.‏آیا دیدن گزارش ( جواب ) عکس یا ‏ MRI ‏ کافی است؟

هرگز. پزشک باید خودش عکس و MRI‏ را ببیند و به دقت بررسی کند و با یافته های حاصل از شرح حال ‏و معاینه جمع کند. ‏
دیدگاه یک متخصص رادیولوژی هر چند هم که باسواد و با تجربه باشد با دیدگاه پزشک درمانگر ( در ‏اینجا همان جراح شانه ) متفاوت است و بخصوص خود بیمار با تمام اطلاعاتی که از شرح حال و معاینه ‏او بدست می آید در دسترس و جلوی جراح است در حالیکه متخصص رادیولوژی به این اطلاعات ذی ‏قیمت معمولاً دسترسی ندارد، مگر اینکه در برگه درخواست عکس یا ‏ MRI‏ شرح مختصری از بیماری و ‏تشخیص احتمالی او نوشته شده باشد و موقع گرفتن عکس و یا ‏MRI ‏ آن برگه در دسترس متخصص ‏رادیولوژی باشد و آنرا ببیند و خود ایشان ( نه تکنیسین رادیولوژی ) آنجا حاضر باشد، بر اساس آن ‏تغییراتی را که در عکسبرداری لازم است بدهد و سپس آنها را گزارش کند (جواب دهد). باید اذعان کرد ‏که در شرایط فعلی و به دلایل مختلف بسیار نادر است که همه این اما و اگرها با هم جمع شوند که ‏وضعیت ایده آل حاصل شود. مثلاً بیماری مشکوک به پارگی تاندون روتاتور کاف ( سر شانه ) است و ‏برای او بدون هیچ توضیحی در خواست عکس ساده شانه می شود؛ در چنین موردی اگر ‏رادیولوژیست گزارش آنرا بنویسد معمولاً هیچ اشاره ای به علایم ناشی از پارگی تاندون روتاتور کاف بر ‏استخوانها نمیکند و مثلاً می نویسد: شکستگی یا دررفتگی ندارد و.... . و حق هم دارد چون از نظر ‏ایشان اینها مهم است، اگرچه جراح دنبال چیز دیگری است که در درخواستش هم ننوشته است. ‏معمولاً جراحان ارتوپد تفسیرعکسهای ساده مربوط به تخصص خود را خوب فرا می گیرند و کمتر نیاز به ‏گزارش رادیولوژیست دارند. در مورد ‏ MRI ‏ هم باید تا حد ممکن بتوانند تفسیر کنند چرا که ممکن است ‏نشانه ای در بیمار ببینند که لازم باشد همان موقع با ‏ MRI ‏ تطبیق داده شود که حتی تشخیص را کلاً ‏عوض کند.‏
آیا دستگاه های ‏ MRI ‏ با یکدیگر تفاوت دارند؟بله. از چندین جهت ممکن است متفاوت باشند، ولی آنچه که از دیدگاه جراح مهم است اینست که ‏کیفیت نهایی و نوع عکس هایی که بدست می دهد خوب باشد. قدرت دستگاه های ‏ MRI ‏ بر حسب ‏واحد " تسلا " محاسبه می شود که هر چه عدد آن بالاتر باشد اصولاً کیفیت و وضوح عکسهایش بهتر ‏می شود. ممکن است برای بعضی از قسمتهای بدن دستگاه هایی با عدد پایین تر هم کافی باشد، ‏ولی شانه دارای عناصر ریز و نزدیک به هم زیادی بوده و وضعیت آنها طوری است که اگر از دستگاه ‏های کمتر از 1.5 تسلا استفاده شود بسیاری از اجزاء آن دیده نمی شود و بیماریهایش از چشم دور ‏می ماند. از طرف دیگر برنامه هایی به دستگاه می دهند و دستگاه بر اساس آن عکسهای خاصی را ‏میگیرد؛ این برنامه ها و بنابراین عکسهایی که بر اساس آنها گرفته می شود متفاوت است. مثلاً برای ‏یک بیماری خاص باید از یک قسمت خاصی یک نوع عکس ویژه ای گرفته شود که خیلی کمک کننده ‏باشد و بعضی دستگاه ها آنرا میگیرند و بعضی ها برنامه شان طوری است که نمی گیرند. 

منبع:مرکز فوق تخصصی ارتوپدیک ایران  

ادرس مطب::مازندران _ تنکابن _ میدان شهید شیرودی _ جنب اداره ی آموزش و پرورش _ ساختمان پارس _ طبقه ی دوم _ واحد ۱۸

‏