اگر میخواهید از در رفتگی ارنج چیزی بدانید اینجا را کلیک کنید.

دررفتگی Dislocation به حالتی میگویند که در آن دو سطحی که مفصل را تشکیل میدهند از یکدیگر جداشوند. به بیان دیگر دو استخوانی که یک مفصل را درست میکنند ارتباط آناتومیک خود نسبت به یکدیگر را از دست میدهند. گاهی اوقات سطوح مفصل کاملاً از هم جدا نمیشوند، گرچه وضعیت صحیح آناتومیک را نسبت به هم ندارند ولی کاملاً هم از هم جدا نمیشوند و قسمتهایی از سطوح مفصلی با هم در تماس باقی میمانند. به این حالت نیمه دررفتگی Subluxation میگویند. آناتومی مفصل آرنج از سه استخوان تشکیل میشود. در بالا قسمت پایینی استخوان بازو Humerus bone قرار دارد و در پایین قسمت بالایی دو استخوان ساعد یعنی زند زیرین و زند زبرین در تشکیل مفصل آرنج شرکت میکنند. زند زیرین یا Ulna همان استخوانی است که در طرف انگشت کوچک دست قرار گرفته است و زند زبرین یا Radius استخوانی است که در طرف شست دست است. در دو طرف مفصل آرنج یعنی در طرف خارج و داخل آن لیگامان هایی وجود دارد که مفصل آرنج را پایدار نگه میدارند. لیگامان هایی که در قسمت خارجی قرار دارند استخوان بازو را به استخوان زند زبرین یا رادیوس متصل میکند و لیگامان هایی که در قسمت داخلی مفصل آرنج قرار دارند استخوان بازو را به استخوان زند زیرین یا النا متصل میکنند. علت دررفتگی مفصل آرنج دررفتگی آرنج زیاد شایع نیست ولی شایع ترین مکانیسم ایجاد آن زمین خوردن روی کف دست است در حالتی که فرد دست خود را در حالت کشیده به جلو نگه داشته است. با برخورد کف دست به زمین نیرویی از طرف زمین به دست وارد میشود. این نیرو به طرف بالا سیر کرده و از طریق ساعد به آرنج رسیده و موجب دررفتگی آرنج میشود. مکانسیم دیگر دررفتگی آرنج تصادف اتومبیل است. موقعی که اتومبیل بر اثر برخورد از جلو به مانع ناگهان متوقف میشود. سرنشین برای برخورد نکردن به داشبورد دست خود را به جلو میاورد و نیرو با همان مکانیسم زمین خوردن به آرنج منتقل شده و موجب دررفتن آن میشود. در هنگام دررفتگی آرنج معمولاً بافت های اطراف مفصل مثل کپسول مفصلی و لیگامان ها آسیب میبینند. این آسیب دیدگی ممکن است بصورت کشیدگی و یا حتی پارگی کامل باشد. در حالات شدیدتر ممکن است همراه با دررفتگی، شکستگی استخوانی هم در مفصل آرنج اتفاق بیفتد و یا حتی به عروق و اعصابی که از ناحیه آرنج عبور میکنند آسیب برسد. در بعضی افراد مفصل آرنج ذاتاً شل است. در بعضی دیگر قوس زائده اولکرانون کم است. در این گروه ها ممکن است احتمال دررفتگی آرنج بدنبال ضربه بیشتر باشد.

منبع:ایران ارتوپد  ادرس :مازندران _ تنکابن _ میدان شهید شیرودی _ جنب اداره ی آموزش و پرورش _ ساختمان پارس _ طبقه ی دوم _ واحد ۱۸

ایا از عوارض شکستگی انتهای اسخوان بازو چیزی میدانید؟ پس اینجا را کلیک کنید.

هر شکستگی ممکن است با عوارض احتمالی همراه باشد. توجه دقیق به شکستگی . درمان درست آن میتواند احتمرال بروز عوارض را کم کند ولی آن را به صفر نمیرساند.    هدف درمان این شکستگی ها جوش خوردن شکستگی در وضعیت مطلوب به نحوی است که بیمار بتواند حرکات مفصل آرنج را به حد قبل از آسیب برگرداند. بهبودی کامل این شکستگی ها معمولا یک تا دو سال به درازا میانجامد ولی معمولا بیماران میتوانند بعد از شش ماه به فعالیت های قبل از آسیب برگردند. گر چه انجام ورزش ها و کارهای سنگین به مدت زمان بیشتر احتیاج دارد. عوارض شکستگی پایین استخوان بازو شکستگی قسمت پایینی استخوان بازو در مفصل آرنج : مانند هر عمل جراحی دیگر، درمان جراحی این شکستگی ممکن است با خطرات و عوارضی همراه باشد که مهمترین آنها عبارتند از : عفونت محل عمل عفونت محل عمل جراحی از عوارض نادر ولی مشکل زای درمان این شکستگی است. در مواردی که عفونت، استخوان را درگیر میکند درمان مشکل  میشود. آسیب عصبی ممکن است یکی از اعصاب آرنج بعد از شکستگی تا مدتی خوب کار نکند و موجب بیحسی و ضعف در ناحیه شود که معمولاً بعد از چند هفته بهبود میابد. جوش نخوردن شکستگی ممکن است حتی با وجود عمل جراحی، شکستگی جوش نخورد. علل این جوش نخوردن ممکن است رعایت نکردن دستورات لازم بعد از جراحی ، همراهی بیماری های دیگر مثل دیابت یا مصرف سیگار، باز بودن شکستگی یا عفونت در محل شکستگی باشد. اگر شکستگی جوش نخورد ممکن است به عمل جراحی دیگری برای تحریک جوش خوردن نیاز پیدا شود. محدودیت حرکت آرنج بعضی از بیماران بعد از درمان نمیتوانند آرنج خود را بطور کامل صاف کرده یا آنرا بطور کامل خم کنند. مقدار محدودیت حرکت باقیمانده به عوامل بسیاری از جمله شدت شکستگی و سن بیمار و نوع درمان و همکاری بیمار بستگی دارد. تولید استخوان اضافه گاهی اوقات بدنبال این دسته از شکستگی ها استخوان های اضافه در تاندون ها یا عضلات اطراف ارنج ایجاد میشوند. این استخوان ها گاهی موجب محدودیت حرکت آرنج میشوند. در این صورت اگر محدودیت بوجود آمده زیاد باشد استخوان ها بعد از گذشت مدت زمانی توسط عمل جراحی خارج میشوند. متاسفانه احتمال عود این عارضه وجود دارد و برای کاهش احتمال عود معمولا عمل جراحی خروج این استخوان های اضافه با تاخیر انجام میشود. پزشک معالج معمولا از داروهای خاصی جهت پیشگیری و ممانعت از ایجاد تشکیل این استخوان ها بعد از شکستگی استفاده میکنند.  آرتروز یا استئوارتریت ساییدگی مفصلی از دیگر عوارض شکستگی های سوپراکندیلر آرنج است. ممکن است این ارتروز موجب درد و محدودیت حرکت آرنج شود. البته وجود استئوآرتریت همیشه به معنای درد و محدودیت حرکت نیست و گاهی اوقات درفعالیت های روزمره بیمار مشکلی را بوجود نمیاورد.

منبع :دکتر منصوری  ادرس مطب ::مازندران _ تنکابن _ میدان شهید شیرودی _ جنب اداره ی آموزش و پرورش _ ساختمان پارس _ طبقه ی دوم _ واحد ۱۸

ایا بیماری اسکلرودرمی را میشناسید؟اگر از سفتی پوست دست و پای خود نگران هستید اینجا را کلیک کنید.

شاید تا چند سال پیش کم تر با بیماری های روماتولوژی برخورد داشته و یا این بیماری ها را در جامعه شاهد بوده ایم، ولی متاسفانه این سال ها بر آمار بیماران روماتولوژی به طور چشم گیری افزوده شده است. با توجه به این که این بیماری ها درمان کامل نداشته و کنترل و توقف بیماری به خصوص در مراحل اولیه می تواند برای بیمار بسیار مهم و تعیین کننده باشد، بنابراین شناخت عموم از آن ها لازم است؛ 

اسکلرودرمی چیست؟

اسکلرودرمی بیماری ای می باشد که با سفتی پوست احشا مشخص می شود.

اسکلرودرمی به دو شکل دیده می شود:

سیستمیک اسکلرودرمی (Scleroderma Systemic)؛ که یک بیماری سیستمیک و در برگیرنده ی تمام بدن است و لوکال اسکلرودرمی (local scleroderma) که به شکل موضعی تظاهر می یابد.

اسکلرودرمی موضعی

اسکلرودرمی موضعی خود به دو دسته تقسیم می شود:

نوع مورفه آ

در این بیماری پلاک های سفت شده روی پوست قسمت های مختلف بدن ایجاد می شود. این ضایعات با حدود مشخص و در قسمت های مختلف می تواند وجود داشته باشد.

نوع لینه آ

این فرم خطی به صورت سفتی پوست مشخص می شود و یک حالت و فرم پیشرفته ای دارد. این حالت گاهی نمایی را ایجاد می کند که به آن در اصطلاح " زخم شمشیری " می گویند. اگر این سفتی پوست روی ناحیه صورت باشد، یک طرف صورت را کاملاً سفت می کند. خوشبختانه در این دو نوع بیماری (مورفه آ و لینه آ)، احشای داخلی بدن درگیر نمی شوند و فقط ضایعات و تظاهرات، روی قسمت پوست می باشند.

اسکلرودرمی سیستمیک

متاسفانه این نوع از بیماری مشکل بیشتری برای فرد ایجاد می کند؛ چرا که در برگیرنده ی تمام بدن می باشد.

اسکلرودرمی سیستمیک نیز به دو قسمت تقسیم بندی می شود:

نوع محدود

در نوع محدود که باعث سفتی پوست می شود، از ناحیه آرنج ها به پایین و از زانو ها به پایین درگیر می شوند، که به همراه این قسمت ها، ناحیه ی سر و گردن نیز مبتلا می شوند.

نوع منتشر

در این نوع، پوست قسمت تنه و قسمت ابتدایی اندام ها درگیر می شود و سفتی پوست در این افراد به صورت کلی تری وجود دارد.

البته این دو نوع بیماری می توانند احشای داخلی بدن را هم درگیر کنند. بیشترین اندام ها و احشای داخلی که درگیر می شوند؛ ابتدا سیستم گوارشی می باشد و از اندام های گوارشی؛ مری اولین و بیشترین جایی است که ضایعه را نشان می دهد به طوری که بیمار احساس می کند غذا توی گلویش گیر کرده و این افراد موقع بلع غذا دچار مشکل می شوند. هم چنین ممکن است سوزش سر دل هم داشته باشند و به خاطر برگشت اسید معده، احساس پُری و نفخ در شکم کنند. به علت آن که ممکن است سفتی جدار روده ها ایجاد شود و رسوب بافت کلاژن در عضلات صاف احشای داخلی اتفاق افتد، بیمار با علائم سوء هاضمه و سوء جذب و حالت یبوست و انسداد کاذب روده مراجعه می کند. درد شکم، نفخ و یبوست، می تواند بیشترین علائم گوارشی باشد.

البته به غیر از دستگاه گوارش، قسمت های دیگری مانند قلب هم درگیر می شوند. این بیماری می تواند در دریچه های قلبی ایجاد اشکال کند و به طور مثال عضلات جدار قلب حالت فیبروز و سفتی پیدا کنند و متعاقب آن، بیمار مشکل قلبی پیدا کرده و یا ضربان قلبش نامنظم شود و از طرفی چون راه های هدایتی قلب درگیر می شود، ممکن است در اطراف قلب نیز مایع جمع شود.

ممکن است در ریه این افراد نیز مشکل پیدا شده و باعث تنگی نفس شود. به خصوص در نوع منتشر آن که به شکل اسکلرودرمی پیشرفته تر نیز می باشد، درگیری ریه بیشتر دیده می شود. در این بیماران تنگی نفس و سرفه های خشک می تواند نشانه ی درگیری ریه باشد و تشخیص اولیه این ناراحتی در این گونه افراد خیلی مهم است، زیرا درگیری ریه می تواند باعث بالا رفتن فشار داخل شریان ریه و عوارض ناشی از پیامد آن شود.

عضو دیگری که در این بیماری می تواند درگیر شود، کلیه ها می باشند که در فرم منتشر بیشتر دیده می شوند. ممکن است این افراد دارای فشار خون بالا (تنها علامت درگیری کلیه ها) باشند، که توصیه می شود فشار خون آن ها در هر بار چک شود.

ممکن است دچار تغییر رنگ ادرار شوند و از نظر آزمایشگاهی نیز مشکلاتی در آن ها دیده شود. گاهی اوقات درگیری عضلات هم دیده می شود. درگیری مفاصل در این افراد می تواند به صورت درد، تورم مفاصل و محدودیت حرکتی مفصل باشد.

چیزی که بیش از دیگر علائم سبب آزار بیمار می شود؛ حالت رنگ پریدگی و کبودی پوست می باشد که بلافاصله بعد از سرما اتفاق می افتد، که به این حالت " فنومن رینود " گفته می شود و در این حالت چون خون رسانی در انتهای اندام های این افراد خوب نیست، ممکن است زخم ایجاد شود. این زخم ها دیر خوب می شوند و گاهی اوقات ممکن است زخم های شان شدید شود و مقداری از انتهای انگشتان و اندام ها تخریب شده و از بین بروند.

علائم این بیماری کدام است؟

علائم این بیماری بیشتر به صورت جلدی می باشد که باعث ایجاد زخم های پوستی و سفتی پوست می شود. این سفتی به تدریج پیشرفت کرده و سپس تغییر رنگ یافته که به صورت تیره شدن رنگ پوست تظاهر می یابد. در این حالت عروق ریز برجسته ای در زیر پوست ایجاد می شوند که به آن در اصطلاح " تلانژکتازی پوستی " گفته می شود.

به تدریج نمای پوست این افراد به صورت کشیده و سفت می شود که در صورت، نمای خاصی پیدا می کند؛ چین های عمودی دور لب افزایش می یابد و باز شدن دهان دچار مشکل می شود و به همین خاطر، بهداشت دهان و دندان نیز دچار اشکال می شود. به غیر از این ها علائم  پوستی، گوارشی، کلیوی، ریوی، قلبی، علائم مفصلی و عضلانی نیز ایجاد می شود که توضیحات آن قبلا داده شد.

راه های تشخیص این بیماری کدام است؟

تشخیص این بیماری بیشتر بر اساس معاینات بالینی می باشد. یک معاینه بالینی دقیق به طور کامل بیماری را مشخص می کند. نمونه برداری از پوست ارزش زیادی برای تشخیص ندارد، البته این کار یک راه عملی برای تشخیص محسوب می شود؛ ولی تشخیص قطعی با معاینه بالینی هم امکان پذیر می باشد و وقتی که در بیماری علائم مشخص سفتی پوست و فنومن رینود نیز دیده می شود، تشخیص بالینی قطعی می شود و  نیازی به بقیه ی مراحل مانند نمونه داری نمی باشد.

البته از نظر آزمایشگاهی نیز یک سری علائم وجود دارد. این افراد التهاب خون شان و سرعت رسوب گلبول های قرمز خون شان بالا می رود و ممکن است کم خونی داشته باشند و یا پروتئین های فاز حاد در آن ها مثبت باشد .

 

 

منبع:تبیان 

 

ادرس مطب::مازندران _ تنکابن _ میدان شهید شیرودی _ جنب اداره ی آموزش و پرورش _ ساختمان پارس _ طبقه ی دوم _ واحد ۱۸

×

اگر میخواهید بدانید صافی کف پایتان چه مشکلاتی برایتان ایجاد میکنی اینجا را کلیک کنید.

آیا کف پای شما صاف است. ساده ترین راه برای فهمیدن این مطلب اینست که پای خود را خیس کرده و سپس روی یک سطح صاف و خشک بایستید بطوریکه اثر کف پای شما روی آن سطح باقی بماند. تفاوت آنها در شکل زیر نشان داده شده است. در کسانی که صافی کف پا دارند قوس طولی کف پا یا کم شده و یا کاملا از بین رفته است و در موارد شدید قسمت داخلی کف پا در حالت ایستادن، با زمین تماس پیدا میکند. همچنین در این بیماران پاشنه پا به سمت خارج منحرف میشود.  قوس کف پا چگونه ایجاد میشود تقریبا تمام بچه ها در هنگام تولد صافی کف پا دارند که به آن صافی کف پای فیزیولوژیک Physiologic flat foot میگویند. این حالت عمدتا به علت شل بودن تاندون ها و لیگامان های کف پا و به علت ضعیف بودن عضلات کف پا و همچنین به علت چربی است که در زیر پوست کف پای بچه  وجود دارد. بتدریج و در سال های بعدی عمر، با سفت شدن بافت های نرم کف پا و قویتر شدن عضلات و از بین رفتن چربی کف پا، قوس کف پا ظاهر میشود. معمولا قوس کف پا در سنین 7-5 سالگی بوجود میاید. در حدود 25-15 درصد افراد این قوس هرگز ایجاد نمیشود و کف پای آنها همیشه صاف باقی میماند ولی صافی کف پا در اکثریت این افراد هیچ گونه ناراحتی را برای آنها ایجاد نمیکند. کف پای صاف چه انواعی دارد صافی کف پا مشکلی است که در آن قوس کف پا که معمولاً در سمت داخلی کف پا دیده میشود از بین رفته است. صافی کف پا در بسیاری افراد از نوع صافی قابل انعطاف یا Flexible flat foot است. این افراد وقتی سرپا می ایستند کف پایشان صاف است ولی وقتی روی پنجه پا می ایستند یا وقتی که پایشان را از زمین بلند میکنند قوس کف پا تشکیل میشود. در واقع بسیاری، این وضعیت را اصلاً بیماری ندانسته و ذکر میکنند همانطور که شکل صورت انسان ها با یکدیگر متفاوت است ممکن است شکل کف پایشان هم با هم متفاوت باشد. در بسیاری از بچه های نوپا وقتی که بچه تازه راه رفتن را آموخته است پدر و مادر متوجه صافی کف پای وی شده و وحشت زده به پزشک مراجعه میکنند. توجه داشته باشیم که صافی کف پا در این سن و سال کاملاً طبیعی است. در اکثر اوقات با افزایش سن بچه، بافت های کف پا بتدریج سفت تر شده و قوس کف پا معمولا تا سنین مدرسه رفتن بچه تشکیل میشود. اگر صافی کف پا تا بعد از این سنین هم ادامه پیدا کرده و موجب درد کف پا شد باید به پزشک مراجعه کرد. صافی کف پای قابل انعطاف در بسیاری مواقع زمینه خانوادگی دارد یعنی برادر و خواهران یا فرزندان یا یکی از والدین فرد هم ممکن است این حالت را داشته باشد. صافی کف پا گاهی اوقات در حین بارداری یا در سنین بالا تشکیل میشود. گاهی اوقات صافی کف پا قابل انعطاف نیست به این معنا که وقتی پای بیمار روی زمین نیست هم قوس کف پا دیده نمیشود و یا موقعی که شست پای بیمار به بالا میرود هم قوس کف پا ایجاد نمیشود. به این نوع از بیماری صافی کف پای غیر قابل انعطاف یا ریجید Rigid flat foot میگویند. این نوع صافی کف پا نیاز به توجه بیشتر و درمان دارد. گاهی اوقات صافی کف پا همراه با سفت شدن تاندون آشیل است که در این مواقع هم پزشک معالج دقت بیشتری به وضعیت صافی کف پا میکند. صافی کف پا از نوع قابل انعطاف بسیار شایعتر از نوع غیر قابل انعطاف یا ریجید است. علت صافی کف پا چیست  هر پای شما از 26 استخوان که در 33 مفصل به یکدیگر متصل شده اند و بیش از 100 عضله و تاندون و لیگامان تشکیل شده است. این ساختمان ها به گونه ای به یکدیگر متصل شده اند که کف پا دارای چند قوس باشد. در حین راه رفتن این قوس ها کمک میکنند تا نیروی وزن به درستی در کف و مچ پا توزیع شود. این قوس ها همچنین به کف پا قابلیت انعطافی میدهد تا بتواند در هر سطح ناهمواری و به هر شکلی خود را شکل دهد. گاهی تاندون ها و لیگامان های پا نمیتوانند از استخوان های پا حمایت کافی را به عمل آورند و در این وضعیت قوس کف پا تحت فشار وزن صاف میشود.                      کف پا صاف               قوس    کف پای طبیعی صافی کف پا در انواع قابل انعطاف معمولا به علت شل بودن لیگامان های کف پا و بالا بودن قابلیت انعطاف در مفاصل کف پا است. دیگر علل صافی کف پای قابل انعطاف عبارتند از شلی لیگامانی در کل بدن چرخش کل اندام تحتانی به خارج انحراف زانو به خارج یا والگوس زانو وزن زیاد بستری بودن و استراحت به مدت طولانی و ضعیف شدن عضلات کف پا ضعف عضلات در بیماری هایی مانند فلج اطفال (پولیومیلیت)، میلومننگوسل، فلج مغزی و یا دیستروفی عضلانی  منبع:ایران ارتوپد  ادرس

:مازندران _ تنکابن _ میدان شهید شیرودی _ جنب اداره ی آموزش و پرورش _ ساختمان پارس _ طبقه ی دوم _ واحد ۱۸

اگر می خواهید بدانید مفصل زانوی شما چه زمانی نیاز به تعویض دارد اینجا را کلیک کنید.

جراحی تعویض مفصل زانو می تواند درد ناشی از آرتروز شدید را تسکین دهد و به شما کمک کند بهتر راه بروید... سایش تدریجی مفصل ها با افزایش سن و همین طور بیماری ها و جراحت های ناشی از ضربه ها ممکن است به غضروف زانو که روی استخوان ها را می پوشاند، آسیب برساند و مانع درست کار کردن مفصل زانو شود. اگر دچار آرتروز شدید زانو باشید، ممکن است پزشک به شما توصیه کند، جراحی تعویض مفصل زانو انجام دهید. جراح حین این جراحی، غضروف و استخوان آسیب دیده را از مفصل زانو برمی دارد و آن را با یک مفصل مصنوعی جایگزین می کند. این عمل که «آرتروپلاستی زانو» هم نام دارد، یکی از رایج ترین اعمال جراحی ارتوپدی است. آرتروز گاهی پس از وارد آمدن جراحتی به زانو مانند شکستن استخوان یا پارگی رباط های زانو رخ می دهد. البته ممکن است این آرتروز بلافاصله پس از جراحت بروز نکند و استخوان ها و رباط های آسیب دیده در طول زمان باعث تخریب غضروف شوند و به درد و خشکی مفصل بینجامند. چه زمانی باید جراحی کنیم؟ جراحی تعویض مفصل هنگامی که سایر درمان ها موثر واقع نشده اند یا هریک از نشانه های زیر در فرد وجود داشته باشد، می تواند مفید باشد: محدودیت در توانایی راه رفتن ناتوانی در نشستن روی صندلی قوس برداشتن زانو به سمت داخل یا خارج درد متوسط یا شدید هنگام استراحت چگونه برای جراحی آماده شویم؟ اگر تصمیم دارید جراحی تعویض زانو انجام دهید، پیش از جراحی باید تغییراتی در خانه تان بدهید: میله های ایمنی در دستشویی و حمام نصب کنید. فرش ها یا پا اندازهایی که ممکن است روی آنها لیز بخورید، جمع کنید. چهارپایه ای برای بالا نگه داشتن پایتان بخرید. از کسی بخواهید برای انجام فعالیت های روزانه در چند هفته ای که پس از عمل دوره بهبودی را می گذرانید به شما کمک کند. جراحی چگونه انجام می شود؟ جراحی تعویض زانو معمولا یک تا دو ساعت طول می کشد. جراح غضروف و استخوان های آسیب دیده را از زانو برمی دارد و ایمپلنت های فلزی را انتهاهای استخوان های ران و ساق متصل می کند. یک اسپیسر پلاستیکی این قطعه های پلاستیکی را از هم جدا می کند و امکان می دهد مفصل نرم تر حرکت کند.اغلب افراد پس از تعویض زانو چند روز باید در بیمارستان بمانند. در این مدت به بیمار داروهای ضددرد داده می شود و او را تشویق می کنند پا و قوزک آن را هرچه زودتر پس از عمل حرکت دهد چون راه رفتن باعث افزایش جریان خون به عضلات پا می شود و می تواند به کاهش تورم کمک کند.   کی از بیمارستان مرخص می شویم؟ هنگامی که فرد از بیمارستان به خانه بازمی گردد، می تواند با کمک عصا یا واکر راه برود اما ممکن است در ۳ تا ۶ هفته اول برای حمام کردن، آشپزی و انجام کارهای خانه به کمک نیاز داشته باشد. برای اینکه حداکثر استفاده را از زانوی جدیدتان ببرید، باید به توصیه های پزشک درباره فعالیت جسمی در هفته های پس از جراحی توجه کنید. استراحت بیش از حد ممکن است روند بهبود را کُند کند، اما در عین حال نباید زیاد روی مفصل تازه تان فشار بیاورید. به راه رفتن در اطراف خانه تان، پیاده روی و انجام ورزش های توصیه شده به وسیله فیزیوتراپیست بپردازید. فیزیوتراپی پس از جراحی تعویض مفصل زانو، شامل ورزش هایی می شود که انعطاف پذیری و قدرت عضلات اطراف زانو را بهبود می دهند. این ورزش ها را می توانید در یک مرکز فیزیوتراپی یا در خانه انجام دهید اما حتما از فیزیوتراپ درباره شیوه درست انجام دادن این حرکت ها سوال کنید. انجام این حرکت ها را باید حداقل ۲ ماه پس از جراحی ادامه داد. بهبود چقدر طول می کشد؟ سرعت بهبود بیماران پس از جراحی متفاوت است، اما این اصول کلی را برای بازگشت به فعالیت های معمول می توانید در نظر داشته باشید: انجام کارهای خانه پس از ۳ تا ۶ هفته، برقراری رابطه زناشویی پس از ۶ تا ۸ هفته، شنا پس از ۶ تا ۸ هفته، رانندگی پس از ۶ تا ۸ هفته برای زانوی راست (اگر مفصل زانوی چپ تعویض شده است، ممکن است بتوانید پس از یک هفته رانندگی را دوباره شروع کنید). عوارض این جراحی چیست؟ جراحی تعویض مفصل زانو برای بیشتر افراد بی خطر است، اما مانند هر جراحی دیگری مشکلاتی هم ممکن است به وجود آید: دردناک بودن، عفونت یا خونریزی شدید، ایجاد لخته خون در وریدهای پا. برخی افراد چند روز پس از جراحی زانو دچار ایجاد لخته خون در وریدهای ساق یا ران می شوند. علایم این عارضه، ایجاد تورم و درد در پاست. اگر این لخته های خونی متلاشی شوند و از طریق رگ ها به ریه ها برسند، ممکن است عارضه مرگبار «آمبولی ریوی» ایجاد کنند. استفاده از نوارهای کشی، وسایل فشارنده و داروهای رقیق کننده خون، خطر ایجاد این لخته ها را کاهش می دهد. حرکت دادن پا و قوزک پا نیز برای پیشگیری از ایجاد لخته مهم است و ضروری است هرچه زودتر حرکت دادن آنها را شروع کنید. نشانه های هشداردهنده وارد شدن لخته خون به ریه ها «آمبولی ریوی» شامل تنگی نفس ناگهانی، درد قفسه سینه و سرفه کردن است. نشانه های عفونت شامل تب، بدتر شدن قرمزی و حساسیت زانو و خروج چرک از زخم جراحی است. اگر پس از جراحی زانو دچار هریک از این علایم شدید، فورا با پزشک تماس بگیرید. ایمپلنت زانو چه مشکلاتی دارد؟ این ایمپلنت ها ممکن است در طول زمان ساییده شوند یا اتصالشان با استخوان شل شود. بافت جوشگاهی هم ممکن است در اطراف ایمپلنت رشد کند و دامنه حرکت آن را محدود کند و حتی هنگامی که این ایمپلنت ها درست کار می کنند، ممکن است هنگامی که زانو به جلو یا عقب خم می شود، صدای تلق تلقی ایجاد کنند. می توانید با انجام اقدام هایی طول عمر ایمپلنت زانو را بیشتر کنید. پس از جراحی تا زمانی که توانایی حفظ تعادل را به دست آورید، از عصا یا واکر استفاده کنید زیرا افتادن ممکن است باعث بروز آسیب جدید به زانو شود. ورزش های پرضربه نیز ممکن است ایمپلنت زانو را خراب کنند بنابراین بیشتر پزشکان به بیماران هشدار می دهند از دویدن، پریدن یا ورزش های تماسی خودداری کنند. با اینکه برخی فعالیت ها پس از تعویض زانو محدودیت دارند، هنوز بسیاری از کارها را می توانید مانند گذشته انجام دهید؛ پیاده روی، راهپیمایی سبک، دوچرخه سواری و شنا از جمله فعالیت هایی هستند که برای افراد دارای ایمپلنت بی خطرند. اگر توصیه های پزشکتان را رعایت کنید، می توانید انتظار نتایج درازمدت خوبی داشته باشید زیرا بیش از ۹۰ درصد از ایمپلنت های زانو، به خوبی تا ۱۵ سال پس از جراحی کار می کنند. منبع: WebMD  ادرس مطب:
:مازندران _ تنکابن _ میدان شهید شیرودی _ جنب اداره ی آموزش و پرورش _ ساختمان پارس _ طبقه ی دوم _ واحد ۱۸