جهت مراقبت از شکستگیهای لگن پس از جراحی لگن حتما اینجا را بخوانید

شکستگی  لگن از شدیدترین آسیب های اسکلتی است و نیاز به یک دوره بازپروری دقیق و طولانی  دارد. بسیاری از این شکستگی ها نیاز به درمان جراحی دارند. بیحرکتی برای کسی که دچار شکستگی  لگن شده یک سم مهلک است و عوارض متعددی دارد. هدف بازپروری بعد از عمل جراحی  این شکستگی اینست که بیمار هر چه زودتر راه اندازی شده و شروع به حرکت کند. این کار  موجب میشود از عوارض متعددی که به علت بیحرکتی بیمار ایجاد میشوند پیشگیری به عمل آید.

بعد از جراحی شکستگی های لگن هیچ گونه گچ گیری برای بیمار انجام  نشده و از آتل استفاده نمیشود. در صورتیکه این شکستگی ها جااندازی شده و با پیچ و پلاک جراحی شده اند  دستورالعمل زیر برای بیمار اجرا میشود.

معمولا بیمار تشویق میشود روز بعد از جراحی در کنار تخت نشسته و  پا ها را از کنار تخت آویزان کند. بیمار باید در طول شبانه روز بیشتر نشته باشد نا  اینکه دراز بکشد.

معمولا حرکات مفصل ران در طرف عمل شده روز بعد از جراحی شروع میشود. این حرکات در ابتدا بصورت پاسیو Passive  انجام میشوند یعنی مفصل را فیزیوتراپ حرکت میدهد نه خود بیمار. میزان حرکت و نوع حرکت  مفصل را پزشک معالج تعیین میکند. بعد از گذشت چند روز تا هفته به بیمار آموزش داده  میشود چگونه خودش مفصل ران طرف عمل شده را خم و راست کند. این حرکات مفصلی برای پیشگیری  از محدودیت حرکت مفصلی بسیار  مهم هستند.

بعد از چند هفته حرکاتی به بیمار آموزش داده میشود که به توسط آنها  عضلات ناحیه لگن بیمار تقویت میشوند. تقویت عضلات لگن بسیار مهم بوده و در صورت انجام  نشدن آنها، هم شکستگی دیرتر جوش میخورد و هم راه رفتن بیمار دچار مشکل خواهد شد.

چند روز بعد از جراحی شکستگی لگن به بیمار اجازه داده میشود تا  با کمک واکر یا دو عصای زیر بغل راه برود. بیمار  باید به توسط فیزیوتراپ راه اندازی شود. فیزیوتراپ به وی یاد میدهد تا چگونه از واکر  یا عصا استفاده کرده و چگونه درست راه برود. معمولا به بیمار توصیه میشود تا مدتی پای  طرف آسیب دیده را در حین راه رفتن بر روی زمین فشار ندهد. این کار لازم است چون معمولا  پیچ و پلاک های کار گذاشته شده در لگن تحمل وزن بیمار را ندارند. پس از مدتی که شکستگی  بیمار جوش خورد بیمار میتواند پای جراحی شده را هم بر روی زمین فشار دهد. مدت زمانی  که بیمار نباید پای طرف شکسته شده را بر روی زمین فشار دهد را پزشک معالج مشخص میکند.

معمولا پس از سه ماه بیمار میتواند بدون واکر یا عصای زیر بغل راه  برود. البته این زمان در بیماران مختلف متفاوت است. بیمار بعد از اینکه توانست بدون  کمک راه برود تا چند ماه در موقع راه رفتن قدری لنگش دارد. این لنگش تا حدی طبیعی بوده  و به علت ضعف عضلات لگن است. بتدریج و با بیشتر کردن نرمش ها این ضعف از بین رفته و  لنگش برطرف میشود.

بعد ازگذشت 4-3 ماه بیمار تشویق میشود که برای تقویت بیشتر عضلات لگن از دوچرخه ثابت  استفاده کند. ورزش شنا در دوره زمان برای بیمار بسیار مفید بوده و عضلات لگن را بیشتر  تقویت میکند. در این دوره بیمار با کمک فیزیوتراپ نرمش هایی انجام میدهد تا بتواند  حرکات پیچیده تر بدنی را انجام داده و کنترل و تعادل بهتر و بیشتری بر روی حرکات اندام  داشته باشد.

معمولا بیماران میتوانند بعد از 5-4 ماه به فعالیت های روزمره قبل  از شکستگی برگردند. 

ادرس مطب: مازندران_تنکابن_میدان شهید شیرودی_جنب آموزش و پرورش_ساختمان پارس_طبقه۲_واحد۱۸