در صورتی که دچار اسیب رباطهای صلیبی زانوی خود هستید حتما اینجا را بخوانید

 

آسیب ACL، یکی از متداول ترین آسیب های زانوست. هر ساله در امریکا، تقریبا 150000 آسیب ACL، رخ می دهد. ورزش کاران زنی که در بازی های فوتبال و بسکتبال شرکت می کنند، در مقایسه با ورزش کاران مرد، ده تا هشت بار بیشتر امکان رنج بردن از این نوع آسیب را دارند. اطلاعات اخیری که از سازمان بسکتبال ملی زنان به دست آمده، نشان می دهد که بازیکنان سفیدپوست امریکا بیشتر در معرض خطر این آسیب هستند تا بازیکنان آسیایی یا سیاه پوستان امریکا. ورزش کارانی که دچار آسیب ACL شده اند، حتی اگر جراحی هم انجام داده باشند، در خطر بیشتری برای ابتلا به تورم مفاصل در دوران زندگی خود هستند. هزینه ی مراقبت های آسیب های ACL، سالانه حدود بیش از نیم میلیارد دلار در امریکا، تخمین زده شده است.

آسیب های ACL، چگونه رخ می دهند؟

محققین معتقدند که یک سری عوامل خارجی و داخلی در این نوع آسیب، تاثیر دارند. عوامل خارجی شامل هر نوع بازی می شود که تعادل بازیکن آسیب دیده، درست قبل از زمین خوردن یا کم کردن سرعت، به هم می خورد. مثلا بازیکن دیگری با او برخورد می کند، در چاله فرو می رود و یا با انحراف توپ مواجه می شود. سایر عوامل خارجی موثر در این نوع آسیب، شامل تاثیرات داشتن باندکشی، اصطکاک کفش (انواع مختلف پوشش های پای ورزش کاران در سطوح مختلف) و خود سطح زمین بازی می باشد. عوامل خارجی شامل تفاوت در آناتومی بدن زن و مرد، انعطاف پذیری بیشتر زردپی پشت زانو (هم استرینگ)، چرخش پا به داخل (پروناسیون)، تاثیرات هورمونی، و تفاوت ی موجود در ماهیچه ها و اعصابی است که موقعیت زانو را در کنترل دارند. تفاوت های آناتومی زن و مرد، پهن تر بودن لگن خاصره در زنان و حساسیت زنان نسبت به به هم خوردگی زانو در هنگام راه رفتن، ممکن است آنها را بیشتر در معرض آسیب ACL قرار دهد. با در نظر گرفتن تفاوت های میزان آسیب دیدگی ACL در بین زنان و مردان، چنین به نظر می رسد که این آسیب دیدگی ها، کمی بعد از سن بلوغ شروع می شوند، زیرا سرعت تطبیق بدن با تغییرات سیستم عضلانی/عصبی بدن از تغییرات هورمونی و آناتومی آن، کم تر می باشد. این امکان هم وجود دارد که وقوع این آسیب ها در زنان در سن بلوغ افزایش یابد، زیرا سیستم عصبی/عضلانی زنان با سرعت کمتری نسبت به مردان، خود را با این تغییرات، تطبیق می دهند. علاوه بر این، زنان کمتر تمایل دارند که زانوهای سفت و محکمی مثل مردان داشته باشند و بیشتر رباط های خود را تحت فشار قرار می دهند. و ضمنا هورمون استروژن زنان، ممکن است که به رباط ACL اجازه دهد که بیشتر شل یا کشیده شود و ورزش کاران زن را بیشتر در معرض این آسیب قرار بدهد. عوامل عضلانی/عصبی مربوط  به کنترل  و ارتباط زانو به وسیله ی  ماهیچه های هم استرینگ و عضله ی چهار سر ران (ماهیچه ی چهار قسمتی در ران پا که برای کشش پا، مورد استفاده قار می گیرد) انجام می گیرند. محققین، علاقمند به مطالعه ی این عامل ویژه هستند، زیرا تشخیص این آسیب را بسیار ساده خواهد کرد.

آسیب های رباط ACL، چگونه اتفاق می افتند؟

مطالعه ی دقیق روی فیلم هایی که برای آموزش ورزش کاران، گرفته شده است، نشان می دهد که تقریبا هفتاد درصد از این آسیب ها، بدون تماس با دیگران است که اتفاق می افتد و فقط سی درصد آنها در هنگام تماس با دیگران برای ورزش کاران پیش می آید. آسیب هایی که بدون تماس با دیگران رخ می دهد، معمولا هنگامی است که ورزش کار به زمین می خورد و یا سرعت خود را با شتاب، کم می کند. در این گونه موارد، زانو تقریبا کشیده شده است و ممکن است انحراف به داخل  داشته باشد (شکل شماره ی 1 را مشاهده فرمایید). ورزش کاران، اغلب با موقعیت کف پای صاف به زمین می خورند که در این صورت پا، یا جلوی بدن و یا در پهلوی بدن قرار می گیرد.

جلوگیری از آسیب ACL

چندین برنامه برای جلوگیری از آسیب های رباط ACL که بدون تماس با دیگران رخ می دهند، توسعه پیدا کرده است تا وقوع این آسیب ها به حداقل برسند. و تمرکز این برنامه ها بیشتر روی کنترل صحیح سیستم عضلانی/عصبی زانو است. این برنامه ها بیشتر روی تمرین های  پلیومتریک، تعادل، استقامتی و پایداری، تمرکز دارند. پلیومتریک، به یک سری حرکات قدرتی سریع گفته می شود که در آن ماهیچه ها کاملا منبسط (دوره ی خارج از مرکز) و منقبض می شوند (دوره ی هم مرکز). این چرخه ی منبسط و منقبض شدن ماهیچه ها، قدرت آن ها را افزایش می دهد. مثل این که یک ورزش کار، پس از پرش از روی یک جعبه ی کوچک و برخورد با زمین، دوباره سریع به هوا بپرد. آموزش تعادل، معمولا شامل استفاده از تخته های تعادل و حرکت است. تمرین های تعادل، به این صورت انجام می پذیرد که شخص، روی یک پا می ایستد و توپ را به سمت حریف خود پرتاب می کند. برای انجام تمرین های پایداری و استقامت تک پایی، ورزش کاران روی یک پا به بالا می پرند و پس از به زمین رسیدن، برای مدت کوتاهی همان موقعیت را حفظ می کنند.

تمرین های پلیومتریک

انجام این تمرین ها با شدت بالا، ممکن است تعداد آسیب های رباط ACL را کاهش دهد. برای موفقیت بیشتر، این تمرین ها باید بیش از یک بار در هفته و حداقل به مدت شش هفته، انجام پذیرد. به ورزش کاران آموزش داده می شود تا با استفاده از تکنیک های صحیح، به زمین پریده و روی پاشنه ی پا قرار بگیرند و سینه ی خود را درست بالای به موازات زانوها قرار دهند. برای جلوگیری از چین خوردگی به داخل، باید واکنش مناسبی از موقعیت زانو دریافت کنند. مربیان، بیشتر این برنامه های جدیدتر را به عنوان بخش تکمیل کننده ی تمرین های گرم کردن، در نظر می گیرند، مثل پریدن از روی یک توپ فوتبال و در موقعیت مناسب، روی زمین ایستادن. 

ادرس مطب: مازندران _ تنکابن _ میدان شهید شیرودی _ جنب اداره ی آموزش و پرورش _ ساختمان پارس _ طبقه ی دوم _ واحد ۱۸